Hoewel ze al bij het ingaan van de pauze staand toegejuicht werd, vond ik Anna Caterina Antonacci maar mondjesmaat overtuigen in het operagala dat ze gisteravond samen met het Rotterdams Philharmonisch Orkest in de Doelen gaf. Na de pauze kwamen orkest en zangeres gelukkig op dreef, met een temperamentvolle finale tot besluit.

Anna Caterina Antonacci is een populaire en succesvolle mezzosopraan/sopraan. Het Rotterdams Philharmonisch Orkest is een uitmuntend orkest. Zet beide op hetzelfde toneel en je hebt een bijzonder aantrekkelijk affiche. Een waardig gala voor het slotweekend van de Operadagen Rotterdam.

Wat op papier verheugenswaardig is, kan in de praktijk echter tegenvallen. Zo ervaarde ik het optreden van de Italiaanse zangeres. Althans, voor de pauze.

Antonacci begon met twee aria’s van Mozart, uit La clemenza di Tito en Idomeneo. Ze poogde er veel beleving in te leggen en slaagde daar qua uitstraling zeker in, maar vocaal smoorde haar expressie mijns inziens te vaak in houterige loopjes, te zwaar aangezette frases en enigszins schreeuwerige hoogte. Veel aansprekender dan haar zang vond ik de speelse, lenige basklarinet die in ‘Parto, parto’ om haar heen dartelde.

Het schitterende ‘D’amour l’ardente flamme’ uit Berlioz’ La damnation de Faust kwam naar mijn gevoel evenmin uit de verf. Na de altijd weer ontroerende opening met hobosolo klonk Antonacci’s zang gehaast en rommelig. Er zaten te veel oneffenheden en uithalen in haar frasering om de spanning vast te houden. Deze aria kan je naar adem doen happen. Bij haar was dat niet het geval.

Aangezien ook ‘Rêverie et caprice’, een romance voor viool en orkest, je niet bepaald op het puntje van je stoel zette, ging ik met gekelderde verwachtingen de pauze in. Dat in tegenstelling tot het meeste publiek, dat Antonacci en het orkest al na deel één met een staande ovatie beloonde. Misschien ben ik te verwend?

Hoe dan ook, direct na de pauze logenstrafte het orkest onder leiding van Christoph Ulrich Meier mijn geslonken bewondering door het te laten kolken en stormen in de ouverture van Der fliegende Holländer. En in het daaropvolgende lied ‘Le spectre de la rose’ van Berlioz kwam ook Antonacci een stuk bevalliger voor de dag. Ze leek haar donkere, grote instrument beter onder controle te hebben, met een veel fijner, subtieler resultaat.

In ‘Les larmes’ uit Massenets Werther begonnen de emoties echt te komen. Antonacci gaf in zang en mimiek een intense vertolking, waarbij ze bekoorlijk pianissimo en groot drama fraai afwisselde.

Nadat het orkest de zaal Spaans had gekleurd met een bonte, uitbundig gespeelde suite uit Carmen, besloot Antonacci het concert temperamentvol met enkele aria’s van Bizets bekende zigeunerin.

De zangers concentreert zich de laatste jaren meer op het sopraanrepertoire, maar volgens mij blijft hier, in dit soort mezzorollen, haar kracht liggen. Ze gaf de ‘Séguédille’ en de ‘Chanson bohème’ in elk geval bijzonder levendige interpretaties, met soepele zinnen, verleidelijke stemkleuren en warmbloedige expressie. Zo doe je je status eer aan.

De Operadagen Rotterdam worden op zondag 29 mei afgesloten. Er staan die dag nog vele producties geprogrammeerd. Zie voor meer informatie www.operadagenrotterdam.nl.