Telemanns succesvolle tussendoortje Pimpinone werd gisteravond in het Hilton in Amsterdam opgewaardeerd tot zelfstandige voorstelling. Goed idee? In principe wel. En ook de uitvoering liet weinig te wensen over. Maar toch: zonder vertaling kan zelfs een intermezzo langdradig worden.

Georg Philipp Telemann schreef Pimpinone in 1725 als intermezzo bij Händels serieuze opera Tamarlano. Zoals gebruikelijk in die tijd werd het werkje als een komische noot tussen de akten van het hoofdgerecht gestopt. En met succes, want Pimpinone kon op enthousiaste reacties rekenen.

Het driedelige operaatje gaat over een pittig kamermeisje (Vespetta), dat een oude, welgestelde man (Pimpinone) om haar vinger windt. Ze verleidt hem op zoete wijze met haar te trouwen, maar ontpopt zich na het huwelijk als een enorm kreng, die binnen de kortste keren de touwtjes in handen heeft en de oude heer uiteindelijk op de knieën krijgt.

Het Grachtenfestival en het Combattimento Consort kwamen op het idee het intermezzo als volwaardig operaatje te produceren. Misschien te veel eer voor zo’n ‘bijproduct’ uit de operageschiedenis, dacht ik eerst, maar in de setting van het Hilton werkte het prima. De tuin was vanwege de regen helaas onbruikbaar, maar ook binnen de hotelmuren paste het decor – een traditionele Italiaanse keuken – helemaal thuis.

De informele, luchtige ambiace werd nog eens wat aangedikt met hapjes en drankjes. Wel vreemd dat de versnaperingen alleen weggelegd waren voor een select groepje publiek. Of was dat regisseur Eva Buchmann die het klassenverschil uit de opera fijntjes vertaalde naar de zaal?

Hoe dan ook: de atmosfeer was er, maar wat ontbrak, was vertaling. Telemann vertaalde de recitatieven van het libretto van Pietro Pariati destijds in het Duits. Hadden de makers dat voorbeeld niet kunnen volgen en een Nederlandse vertaling kunnen maken? Of op zijn minst boventiteling kunnen verzorgen?

Natuurlijk was het verhaal ook zonder vertaling te volgen en natuurlijk vielen de vrolijke en grappige kwartjes uit Buchmanns plezierige regie heus wel, maar het venijn van dit type opera’s zit vaak voor een groot deel in het libretto. Daar ging nu veel van verloren. En belangrijker nog: er zat geen vaart in. Zonder tekst kom je als toeschouwer niet verder dan de lange draden in het verhaal en dat is, inderdaad, langdradig.

Aan de uitvoering lag het niet. Die was uitstekend. Het Combattimento Consort ging onder leiding van Jan Willem de Vriend vlot en opgewekt door de partituur. Lekker licht en transparant, en op z’n tijd heel humoristisch.

Ook Hanne Roos (Vespetta) en Frans Fiselier (Pimpinone) gaven knap acte de présence. Roos zong met stralende stem, terwijl Fiselier de show maakte met zijn heerlijke buffo-zang en, niet in het minst, zijn groteske acteerwerk. Tussendoor maakte ook sopraan Claudia Patacca nog even haar opwachting, als een kokkin die live een maaltijd bereidde voor enkele van de toeschouwers en ondertussen een paar klinkende strofes zong.

Vrijwel alle luchtige, vermakende ingrediënten van dit soort intermezzi waren dus aanwezig. Behalve de taal. Toch jammer.

Het Grachtenfestival presenteert van 12 tot en met 21 augustus ruim 150 concerten. Zie voor de volledige programmering www.grachtenfestival.nl.

Update 15/08/2011:
Het Grachtenfestival laat weten dat er wel een vertaling gemaakt was voor deze productie, maar die was door een fout niet beschikbaar voor de voorstelling op zaterdag 13 augustus. De uitvoerenden konden daar niets aan doen.