Alt Nathalie Stutzmann is een durfal. Dinsdag zong ze in de Kleine Zaal van het Concertgebouw liederen van Mahler en Hugo Wolf, maar ook een typische mannencyclus: Dichterliebe van Schumann. Het recital was mooi en anders. Jammer van de stoorzender.

Stutzmann (46) is niet onbekend in de wereld van opera en lied. Ze maakt zich bemind met haar donkere diepe altstem. Afgelopen zomer deed ze het Concertgebouw aan met haar barokensemble Orfeo 55 waarmee ze gepassioneerd Italiaanse barokaria’s zong. En zelf dirigeerde.

Dinsdag was ze wederom in het Concertgebouw te gast, nu in de Kleine Zaal. Ze begon met vier liederen van Mahler. In de eerste twee liederen, ‘Frühlingsmorgen’ en ‘Erinnerung’, viel me op dat ze voor een Francaise een mooie Duitse uitspraak heeft. Niet heel erg ‘Deutlich Deutsch’, maar naturel en verstaanbaar. Een kleine kanttekening moet ik daar wel bij zetten: dat was niet het geval in de snelle liederen.

Ze zong de liederen met bladmuziek waardoor er enig distantie was tussen haar en het publiek. Er was expressie in haar stem, zoals woede in een lied als ‘Ich grolle nicht’ in Dichterliebe, al was het niet groots ingeleefd en dramatisch.

Veel vrouwenstemmen wagen zich niet aan een cyclus als Dichterliebe van Robert Schumann. Stutzmann heeft daarin geen reserves, getuige Der Winterreise van Schubert die ze opgenomen heeft op cd.

Ik moest eraan wennen dat een vrouw een mannenpartij zong. Wat Stutzmann bijzonder maakt, is dat ze zo laag kan zingen, zoals in ‘Im Rhein, im heilegen Strome’. Prachtig. Maar juist bepaalde hoge noten in bijvoorbeeld wederom ‘Ich grolle nicht’ op het woord ‘Herzen’ nam ze niet. Ook stoorde het soms dat ze de woorden zo nadrukkelijk zong. Waar je legato verwachtte, klonk het kort en krachtig en daardoor ook minder meeslepend.

Gaandeweg dit recital was duidelijk hoorbaar dat iemand in de zaal zat mee te hummen. Vóór mij werden verontrustende blikken door luisteraars naar alle kanten geworpen. En in de pauze kwamen er speculaties dat de pianiste Inger Södergren zelf zat mee te neuriën. Ik denk ook dat zij het was, want ook bij instrumentale passages hoorde je een bijgeluid en ze maakte constant zangbewegingen met haar mond.

Iemand zei na afloop: ,,Als zo’n man naast je zit, dan geef je hem toch een por?” Maar als het je pianiste zelf is, geef je haar dan ook een por? Is het werkelijk de pianiste, dan stijgt Stutzmann in mijn achting voor haar loyaliteit naar haar toe. Ze is namelijk al twintig jaar haar vaste begeleidster en die doe je niet zomaar met pensioen. Naast haar vermeende bijgeluid vond ik haar redelijk spelen. Het klonk soms geroutineerd snel en dan weer geforceerd langzaam. In ‘Ein Jüngling liebt ein Mädchen’ en ‘Die alten bössen Lieder’ was haar samenspel met Stutzmann echter perfect.

Voor mij is het mooiste lied in Dichterliebe ‘Ich hab’ im Traum geweinet’. Een lied waarin verdriet en pijn om een geliefde zo ongegeneerd wordt bezongen. De alt maakte er een mooi drama van. Als ze zong dat ze huilend wakker werd, zag je haar ogen oplichten, terwijl die doorgaans wat vlak over haar muziekstandaard het publiek in keken. Met de lange pauzes werd het een hoogtepunt in de uitvoering.

Stutzmann zong na de pauze een keuze uit de Mörike Lieder van Hugo Wolf. Speelse liederen, niet al te donker of te duister. De liederen straalden in deze uitvoering vooral in lichaamstaal meer expressie uit dan voor de pauze. Mooi is Stutzmann en warm klonk ze als ze zo nonchalant tegen de piano leunde en ‘Nimmersatte Liebe’ zong.

Ze eindigde met ‘Der Rattenfänger’ uit Goethe Lieder. Dat ging weer te snel en met dat meegehum werd het er zeker niet mooier op. Gelukkig gaf ze nog een toegift met een romantisch Frans lied. Fraai.

Het Concertgebouw-publiek is altijd zo braaf met veel klappen en roepen, maar bravo’s bleven dit keer uit. Stutzmann moet maar eens een functioneringsgesprek aangaan met Södergren.