Nieuwe Figaro bij Glyndebourne overtuigt
Een picknick in een schitterende tuin. Grazende schaapjes op een heuvel. Nog meer schaapjes op het blauwe hemellaken. En een heerlijke avondzon. Dat moet – very British – Glyndebourne zijn. Maar Glyndebourne is veel meer dan picknicken tijdens de pauze. Woensdagavond speelde er de laatste voorstelling van een nieuwe productie van Le nozze di Figaro.
Michael Grandage, die hier in 2010 Billy Budd regisseerde, laat het verhaal spelen in een villa met Moorse inslag in of nabij Sevilla. Tijdens de ouverture komen de graaf en de gravin aangereden in een sportwagen uit de zestiger jaren en alle personages dragen kostuums uit die tijd. Elk bedrijf speelt zich af in een andere kamer in die villa, het laatste bedrijf in de tuin.
Grandage vertelt trouw het verhaal en wil, naar eigen zeggen in het programmaboek, geen ‘high-concept approach that distorts the work and makes it difficult to understand’. Die aanpak werkt, mede dankzij het spel van de zangers, die na een vijftiental voorstellingen in twee maanden tijd helemaal op elkaar ingespeeld zijn. Af en toe mag er ook eens gelachen worden, bijvoorbeeld als tijdens het trouwfeest aan het einde van de derde akte een twist gedanst wordt.
Robin Ticciati en het Orchestra of the Age of Enlightment hielden een snedig tempo aan dat de voorstelling vaart gaf. De zangers deden de rest: een zwangere Lydia Teuscher als Susanna en Vito Priante als Figaro. Een boomlange Audun Iversen stak als graaf boven alle andere personages uit, al ligt de partij voor hem misschien net iets te hoog.
Sally Matthews zong de twee aria’s van de contessa vol melancholie. Zou Anne Sinclair zich zo gevoeld hebben toen ze vernam dat haar eerbiedwaardige echtgenoot DSK in zijn hotelkamer nog wat anders deed dan slapen?
Isabel Leonard liet Cherubino als een kwajongen te pas en vooral te onpas opduiken. Ook de kleinere rollen waren uitstekend bezet, met onder meer Anne Murray die voor de Engelse operaliefhebbers stilaan een monument is geworden en als Marcellina luid toegejuicht werd.
Een heerlijk einde van alweer een festivalzomer. Op naar het nieuwe seizoen!