In de regelmatig terugkerende rubriek ‘Opera over de grens’ worden belangrijke premières die onlangs in internationale operahuizen plaatsvonden op een rijtje gezet. Deze keer het Lohengrin-debuut van Kaufmann, vele sterren in Londen, de Britse première van Saariaho’s eerste opera en het afscheid van Mortier.

In München waren alle ogen gericht op local hero Jonas Kaufmann. De gevierde tenor maakte er zijn debuut als Lohengrin in de gelijknamige opera van Richard Wagner – een rol die hij in 2010 ook in het Wagner-walhalla Bayreuth zal zingen.

De productie in het Nationaltheater van de Zuid-Duitse stad stond onder muzikale leiding van Kent Nagano. De regie was van Richard Jones.

Volgens een recensie van DPA kon Kaufmann niet voldoen aan de enorme verwachtingen rond zijn optreden bij de première op zondag 5 juli. „Een grote triomf was het niet voor de 40-jarige”, schrijft de recensent. De heroïsche macht en kracht die het publiek in Lohengrin het meeste zou moeten betoveren, ontbrak hem – al zong hij verder wel bekoorlijk.

Wel geeft hij toe dat dat ook aan de regie van Jones kan hebben gelegen. Jones werd na afloop met veel boe’s ‘gehuldigd’ op het toneel. Volgens de DPA-recensent maakte de regisseur het onmogelijk voor Kaufmann om zich als held te profileren.

Markus Thiel van Merkure-online.de is milder voor de tenor. Hij vindt diens debuut ‘imponerend’.

Collectieve lof krijgt Anja Harteros in haar roldebuut van Elsa von Brabant. ‘Grandioos’ vindt DPA. Thiel roemt haar ‘prachtige piano’, haar ‘dosering’ en ‘dramatische momenten’.

Royal Opera House

Bij het Royal Opera House in Londen draaide het op 4 juli ook om één persoon. Onverhoopt, dat wel. Tijdens de première van een reprise van Il barbiere di Siviglia brak Joyce DiDonato haar been in de eerste akte, maar ze zong de opera wel uit. Dat werd beloond met een hartelijke ovatie van het publiek.

Maar er gebeurde veel meer die avond wat het publiek, en ook de pers, razend enthousiast maakten. De opgelapte regie van Patrice Caurier en Moshe Leiser werd gemengd ontvangen, maar de zang was van buitengewoon niveau.

Maar wat wil je ook, met zo’n cast. Pietro Spagnoli was Figaro, Joyce DiDonato Rosina, de rol van Graaf Almaviva werd gezongen door Juan Diego Flórez en Alessandro Corbelli was dokter Bartolo. Verder was er nog Ferruccio Furlanetto als Don Basilio.

Stuk voor stuk oogstten zij roem. „Er zou een kwartier aan de speelduur toegevoegd moeten worden aan applaus”, schrijft Edward Seckerson in The Independent. Opvallend goed was volgens hem ook het orkest onder leiding van Antonio Pappano. „Pappano doet niet aan routine – nooit.”

„Muzikaal was het zalig”, schrijft Tim Ashley in The Guardian. „Flórez’ techniek is verrukkelijk en zijn aria’s braken het huis af.”

English National Opera

„Het equivalent van een warm bubbelbad.” Zo noemt Rupert Christiansen van de Daily Telegraph de Britse geënsceneerde première van L’Amour de loin, de eerste opera van Kaija Saariaho. De English National Opera bracht dat werk vrijdag 3 juli op het toneel van het Coliseum.

Volgens de recensent is het verhaal van de opera summier, maar is de muziek van Saariaho zacht en innemend. „Ergens langs een laat romantische tijdlijn die gaat van Massenet naar Messiaen.”

De gerenommeerde dirigent Edward Gardner leidde de voorstelling, in een regie van Daniele Finzi Pasca. De drie solisten waren Roderick Williams, Joan Rodgers en Faith Sherman.

Andrew Clements van The Independent is niet blij met de regie, die een hoog ‘circusgehalte’ heeft. Maar ook hij is content met de muziek. „Maar de avond blijft hopeloos afstandelijk”, concludeert hij.

Opéra National de Paris

In Parijs neemt Gerard Mortier deze maand afscheid als intendant van de Opéra National de Paris. Dat doet hij met een opdrachtwerk van Anselm Kiefer, dat vandaag (7/7) in première gaat.

De Duitse schilder laat voor zijn productie Am Anfang twaalf bouwwerken neerzetten in de Opéra de Bastille (dat haar twintigste verjaardag viert). Hij gebruikt naast het centrale podium ook andere podia en ruimten. De bouwwerken verbeelden cruciale perioden in de wereldgeschiedenis.

De voorstelling wordt begeleid door een soundtrack, met onder meer het geluid van een woestijnwind. Ook worden er teksten gereciteerd.

Mortier was vijf jaar lang de intendant van de twee operahuizen van Parijs en bracht er veel vernieuwing teweeg. Zijn opvolger is Nicholas Joël. Zelf gaat Mortier na een pauze in 2010 aan de slag bij het Teatro Real in Madrid.