Voor een publiek met verrassend veel jonge bezoekers sloten mezzosopraan Karin Strobos, fluitiste Felicia van den End en pianiste Daria van den Bercken maandagavond de serie Jonge Nederlanders af in de Kleine Zaal van het Concertgebouw. Het recital was fenomenaal, met een hoofdrol voor de alleskunner Strobos.

Met ‘Una voce poco fa’ uit Rossini’s opera Il barbiere di Siviglia begint het programma van het trio – gestoken in frisse, kleurige lentejurkjes – met een treffende binnenkomer. De jonge Rosina zingt in die aria over een stem die ze nog niet zo lang geleden hoorde en die haar geraakt heeft. Die boodschap blijkt een gouden voorzet voor het fenomenale recital dat volgt. De moeiteloze coloraturen, de verfijnde pianissimo’s en het innemende spel van Karin Strobos zijn verrukkelijk!

Met een snoeihard ‘Va…’ vervolgt Strobos het programma met een aria van Charlotte uit Werther. Dat eerste woord wordt gevolgd door lange, zachte legatolijnen, die Charlottes verdriet en stromende tranen zo begrijpelijk maken. Strobos, Van den End en Van den Bercken kijken naar elkaar, ademen samen en voelen elkaar muzikaal feilloos aan.

Liederen van Debussy geven het trio nog meer ruimte om hun mogelijkheden te tonen, ook individueel. Met rijke, kleurrijke sferen beelden ze fladderende vogels, kabbelend water en lome zonnestralen uit, prachtig passend bij het impressionistische gevoel in Debussy’s muziek.

Het laatste stuk voor de pauze is ‘La flûte enchantée’ van Ravel, waarin een meisje niet kan slapen omdat ze haar vriendje buiten zo mooi fluit hoort spelen. Strobos laat de uitzinnige tonen van de fluit haar wangen strelen en kijkt steels naar haar fluitiste, bijna alsof ze hoopt een echte kus te krijgen…

Na de pauze heeft Strobos haar zwarte jurkje verruild voor een knalrode. “Wat fijn dat jullie allemaal teruggekomen zijn”, zegt ze. Het publiek lacht, want we barsten inmiddels allemaal van verlangen.

Er worden vier nieuwe liederen aangekondigd, waarvan de laatste nog maar net door de componist voltooid is. “Speciaal voor ons gecomponeerd door de Nederlandse componist Fant de Kanter en daarmee voor ons en u dus meteen ook een wereldpremière”, zegt Strobos.

De liederen zijn gemaakt op zeer zwaarmoedige gedichten van een jonge, suïcidale Rus, Boris Ryzji. Woeste golfslagen klinken op de piano, waarboven Strobos een indringend ‘sprechgesang’ laat horen. De fluit fluistert mee. Vol spanning volgen we de deprimerende ontwikkelingen.

In het laatste lied ontsnapt Karin een ongesteunde wanklank, wat de wanhoop zeer voelbaar maakt. Wat een stemkunstenares, om het ene moment zo hysterisch en het andere zo mat te durven zingen.

Het gevoel van ‘help ons uit ons lijden’ dat na de liederen blijft beklijven wordt gelukkig snel beantwoord met zeven vrolijke volksliederen van Manuel de Falla; even lekker bijkomen en genieten van het Spaanse temperament dat zowel Strobos als pianiste Van den Bercken tentoonspreidt.

Het laatste lied van de zeven, ‘Polo’, wordt door fantastisch stampend pianospel en een hartverscheurende kreet van Strobos afgesloten. Het publiek is in extase. Wat een voordracht en wat een gemak en plezier!

We krijgen nog meer: een ‘Song for voice’ van John Cage, dat met elk gewenst instrument kan en mag worden uitgevoerd. Het is een hilarisch stuk, waarin alles mag en kan, tot groot vermaak van het publiek.

Er wordt gesmeekt om een toegift. Die krijgen we met de aria ‘Naqui all’ affanno’ uit Rossini’s La Cenerentola, wat het programma terugbrengt bij het begin. De drie jonge musici hebben, al huppelend, nog energie te over.

Eenmaal buiten hoor ik een oudere dame tegen haar vriendin zeggen: “Wat aanstekelijk leuk was dit, we moeten deze jonge dame blijven volgen zolang het kan.” Dat geldt voor ons allemaal, zolang het kan!