Het Rotterdams Philharmonisch Orkest gaf donderdagavond het eerste van twee concerten in eigen huis, met op het programma Mahler en Strauss. De Brit Sir Mark Elder stond op de bok, de Finse sopraan Soile Isokoski liet horen hoe subtiel de orkestliederen van Strauss zijn.

Het Rotterdams Philharmonisch Orkest nam maar kort kerstvakantie: de nieuwjaarsconcerten waren een week geleden en deze week ontvangt het orkest twee gasten, voor twee concerten in De Doelen. Voor het orkest staat Sir Mark Elder en naast hem zingt de Finse sopraan Soile Isokoski. Beiden waren al eerder te gast bij de Rotterdammers.

De keuze voor Isokoski was een heel juiste, zo bleek. De Finse was bij mijn weten de laatste jaren niet veel in Nederland te horen. Ze is befaamd om haar Mozart- en Strauss-rollen en hoewel ze zelf graag benadrukt dat ze een bredere smaak en muzikale oriëntatie heeft, zit het repertoire van de twee dicht op haar stem.

Ze zong bij het Rotterdams Philharmonisch orkestliederen van Richard Strauss, waarbij ze opende met twee stukken die beginnen met de stem. In zowel in ‘Ich wollt ein Strausslein binden’ als in ‘Säus’le, liebe Myrte’ heeft de zangeres een seconde of wat voorsprong en zo kwam het dat een avond met ook heel veel grote orkestrale muziek – na de pauze stond Mahler 5 op het programma – begon met het geluid van alleen de sopraan.

De Finse is niet piepjong meer, maar heeft een manier van zingen die minder nadruk legt op volume en vocale glans en meer focust op intonatie en expressie. Ze is, zo te horen, erg zuinig geweest op haar instrument en klinkt als een getrainde sopraan die weet wat ze met haar stem kan.

Wat me zeer aansprak is dat Isokoski een stijl hanteerde die heel erg deed denken aan die voor een liedrecital. Ze had een heel gedetailleerde presentatie, intoneerde subtiel en vermeed de indruk dat ze ‘tegen het orkest op moest zingen’. Alsof ze naast een enkele vleugel stond, zo leek het, en dat gaf een mooie directheid aan haar interpretatie

In plaats van het grote gebaar dat het zingen van orkestliederen bij een grote formatie ongetwijfeld van een vocalist vraagt, bleef ze dicht op de tekst en het verhaal. Zeker in ‘Cäcilie’, dat een heel alerte behandeling kreeg. Concertmeester Igor Gruppman begeleidde liefdevol in ‘Morgen’, het laatste van de vier Lieder uit 1894 die opusnummer 27 kregen.

Het was me niet helemaal duidelijk waarom de zangeres zo vasthield aan de partituur in repertoire dat ze al vaak zong en ook op plaat zette. Maar als er de keuze is tussen een soliste in de stress omdat ze vreest een fout te maken en een zangeres die de zekerheid van de partituur benut, kies ik voor het laatste.

Dirigent Elder hield zijn musici netjes in toom en bracht de strijkers tot zingen. Die kwaliteit zouden ze later op de avond, in met name het eerste deel van de vijfde symfonie van Mahler, nog eens nadrukkelijk laten horen. Misschien heeft Soile Isokoski, ergens backstage, ook even zitten genieten van de Mahler-symfonie.

De sopraan moet binnenkort weer vol aan de bak in München, waar ze in de Bayerische Staatsoper wederom Strauss zal zingen. Naast Alice Coote als Octavian is ze dan de Feldmarschallin in Der Rosenkavalier. Boffen ze mee, daar in Beieren.

Het programma met Strauss en Mahler is nog een keer te zien op vrijdag 10 januari, ook in De Doelen. Kijk voor kaarten op de website van de Doelen.