Flórez, Yende, Vici!
Het debuut van sopraan Pretty Yende en tenor Juan Diego Flórez in het Amsterdamse Concertgebouw, afgelopen dinsdagavond, was programmatisch wat veilig, maar vocaal van een huizenhoog niveau. Dirigent Christopher Franklin hield een oogje op het elegante duo en liet Het Gelders Orkest floreren.
Precies daarvoor is het Amsterdamse Concertgebouw ooit gebouwd: voor wereldsterren die tot de besten uit hun vak behoren, die kunnen spelen met de akoestiek, die de fameuze trap gebruiken als onderdeel van een excellente show en die het publiek vanaf het eerste moment inpakken. Voor dat publiek staan tweeduizend stoelen klaar, om in alle stilte op te zitten genieten of om er van enthousiasme (figuurlijk) op te gaan staan.
Zo’n avond was het gisteravond in het Concertgebouw. Het applaus stormde, na de bijna pijnlijke windstilte aan de kassa in de weken voorafgaand aan het concert. De niet zo vlot lopende kaartverkoop leidde tot acties, zoals de verloting van enkele kaarten door Place de l’Opera. Dat had als mooi bijeffect dat mensen die niet zo snel een kaartje kopen voor zo’n concert nu wel aanwezig waren. Ik sprak een student die dankzij een gewonnen kaartje net als de solisten zijn debuut maakte in de muziektempel aan de Van Baerlestraat.
Sopraan Pretty Yende wist als jong meisje in Kaapstad in enkele secondes dat ze opera wilde zingen. Ze hoorde het bloemduet uit Lakmé van Delibes onder een commercial van een Britse luchtvaartmaatschappij en besloot wat ze wilde worden.
Na haar opleiding in Kaapstad belandde ze al snel in het jongtalentenprogramma van de Scala en kort daarna was er een onverwacht debuut bij de New Yorkse Metropolitan Opera. “Pretty good Met-debut for Yende”, luidde de guitige kop op het blad van haar eerste opleiding, de universiteit van Kaapstad.
Een rij overwinningen en prijzen volgde, zoals het Belvedere-concours en de Operalia-competitie. Wie daarvoor al, in 2008, meemaakte dat Yende de Prijs van de Provincie Brabant op het Internationaal Vocalisten Concours in Den Bosch won en haar toen een grote toekomst voorspelde, kon gisteravond tot tegen elven zijn glorieuze gelijk halen. De dame heeft het gemaakt: op vocale kwaliteit, op expressie, op zelfbewustzijn en ongetwijfeld op een hoop ‘stamina’.
Tenor Juan Diego Flórez, eerder deze week aan het woord op Place de l’Opera, kende Pretty Yende al uit haar Scala-periode en werkte voor het eerse samen in de productie van Le Comte Ory bij de Met. Hun optreden in Amsterdam maakte geen deel uit van een tournee; pas in november herhalen ze hun concertsamenwerking nog eens in Wenen.
De twee kozen repertoire waarin ze beiden zeer ervaren zijn. Een tikje voorzichtig wellicht, maar wel mooi Frans-Italiaans gekleurd. De operafragmenten (Bellini, Donizetti, Offenbach, Gounod) waren langer dan een enkele aria. Het duo nam de tijd voor onder meer een scène uit Linda di Chamounix van Donizetti en twee flinke fragmenten uit diens Lucia di Lammermoor.
Met die keuze werd het optreden een staalkaart van de vocale kwaliteiten van beiden en meer dan een obligaat ‘greatest hits’-programma met overbekende, korte aria’s. Al deed Flórez natuurlijk ‘Una furtiva lagrima’ en pleitte Yende voor het goed benutten van de jeugdjaren in ‘Je marche sur tous les chemins’, de aria van Manon uit de opera van Massenent.
Flórez koos over de hele avond geen extreem hoge stukken – Rossini ontbrak op het programma – maar bleef wat aan de veilige kant. Al moet gezegd worden dat ‘Pour mon âme’ uit La fille du régiment er als toegift nog best scherp uitkwam. Maar toen was het al tegen elven en was het discrete ‘dimmen’-signaal dat de tenor het orkest gaf wel begrijpelijk. Flórez kent zijn stem, weet tot in de perfectie hoe hij die sturen moet en met welk timbre hij een zaal kan platzingen.
Het applaus was een fractie harder wanneer Pretty Yende gezongen had. Zij had lastiger partijen en zong die fenomenaal. De sopraan vond een briljante balans tussen techniek en expressie; nooit alleen maar acrobatiek, nooit alleen maar drama. Alles trefzeker, alles even smaakvol gezongen. Van lichter werk als L’elisir d’amore tot een gedragen aria uit La Sonnambula.
Voor Het Gelders Orkest onder dirigent Christopher Franklin was het een eenmalig optreden met de twee sterren. Maar de glans van de tenor en de sopraan was bij de repetities duidelijk overgeslagen op de musici. Met hoorbaar plezier speelden ze hun partijen, tweemaal de kans krijgend om als orkest te laten horen dat Gelderland goed weet hoe Frankrijk en Italië klinken.
Houdt het dan nooit op? Voorlopig niet als het gaat om wereldsterren. Eva-Maria Westbroek hangt vrijdag alweer haar concertjurk aan het haakje waaraan die van Pretty Yende hing en voor de spiegel waarvoor Juan Diego Flórez zijn strik knoopte, staat over korte tijd alweer Joseph Calleja.
Zie voor meer informatie de website van het Concertgebouw.
De auteur
10Reacties
Ik ben het helemaal eens met de recensent. Het was een sensatie! Zo een schitterende avond komt ook in het Concertgebouw niet zo vaak voor. De zangers zongen (op een stukje uit Lucia na) alles uit hun hoofd – niet meer zo vanzelfsprekend tegenwoordig! Complimenten ook voor het programma. Vol afwisseling en gelukkig zonder al te veel obligate ouvertures of intermezzi tussendoor – nee, gewoon door met de volgende aria of het volgende duet. Ik ging voor Florez en hij was zonder meer prima. Fantastisch om hem in Amsterdam te kunnen horen. Toch stal Yende de show!
ik ben er met je eens, Gert-Jan. Ik ging ook voor Florez en viel helemaal voor Yende. Wat een stem. En inderdaad maar twee orkestrale stukken, overigens mooi gespeeld. Prachtige avond. Op naar Westbroek en Calleja !
Dank voor de gewonnen kaartjes voor dit concert. Vanwege het programma had ik geen kaartjes gekocht, maar wilde wel deze 2 vocalisten live horen in het Concertgebouw. Heb ervan genoten en inderdaad zoals Gert-Jan al schreef, het eerste wat mij opviel was geen catheder voor hun neus. Alles uit het hoofd! Op de voorste rijen is dit namelijk behoorlijk hinderlijk. Ook het acteren tijdens de zang boeide mij. Het concert duurde tot 23.05 uur, met 3 toegiften. Ook leuk hoe Yende tijdens de opgang van de lange trap elke keer zich weer even omdraaide naar het publiek.
We zullen hen zeker snel weer terug zien in het Concertgebouw.
De stem van Florez deed mij trouwens sterk denken aan die van de komende zanger Calleja, alleen is die stem nog krachtiger en beter naar mijns inziens!
Het was zonder meer een fantastische avond met heerlijke lange fragmenten uit veel interessante opera’s, zonder dat we weer werden opgezadeld met ‘babbino carootjes’ waaraan diva’s als Damrau en Gheorghiu zich plegen te bezondigen. Geen Forza ouverture en afgezaagde intermezzi, maar heerlijke stukken uit o.a. Linda di Chamounix (ouverture, duet en aria!) en Roméo et Juliette. Aria’s uit La Belle Hélène en Manon horen we ook niet vaak meer op Operaconcerten en dan zó gezongen door twee wereldsterren. Geen nodeloze verkleedpartijen en veel gemaai met de armen, waar bovengenoemde ‘diva’s’ ook een handje van hebben, maar gewoon heel goed zingen zonder partituur en gedoe.
Het was een groot feest om naar te luisteren én te kijken. Die mogen best nog wel eens langskomen in het Concertgebouw.
JDF was de publiekstekker, maar Pretty Yende stal uiteindelijk de show: wat een schitterende avond! Hulde overigens voor de professionaliteit van eerstgenoemde omdat hij het concert, ondanks het recente overlijden van zijn vader, niet heeft afgezegd. Of we hem snel weer zullen terugzien en -horen in het Concertgebouw waag ik te betwijfelen. Overigens ook prachtig spel van Het Gelders Orkest o.l.v. Christopher Franklin. Eeuwig zonde, dat zo’n concert niet is opgenomen voor uitzending op TV of radio
Mooie opsteker ook voor ‘ons’ Gelders Orkest om zo op topniveau met top-solisten op een toplocatie te kunnen werken!
Zeker, Maarten-Jan, het is ook “mijn” Gelders Orkest: klasse! A.s. vrijdag 22 mei met Eva-Maria Westbroek e.a. en maandag 22 juni met Joseph Calleja ook weer. Ik kijk ernaar uit.
De orkestmusici vast en zeker ook!
Een fantastische avond was dit zeker! Ik heb er van begin tot einde van genoten. Pretty Yende was ook voor mij een ontdekking. Wat een talent, fantastische coloraturen, af en toe meende ik in te luisteren naar de onvolprezen Joan Sutherland (la Stupenda). Ben het niet met een opmerking hierboven, dat we hem niet snel zouden terugzien in Amsterdam. Het recente verlies van zijn vader zal hem zeker getroffen hebben. Dat hij zich wat inhield(eigenlijk alleen maar tegen het einde, lijkt me heel begrijpelijk. Hij blijft een fantastische tenor, en weet ook het publiek goed te bespelen.Jammer i.d.d. dat het concert niet is opgenomen. Daarop lijkt het Concertgebouw te besparen. Pianorecitals worden ook niet meer uitgezonden op een later tijdstip. Dat doen ze in Duitsland een stuk beter.
Ook ik behoorde tot de gelukkigen die kaartjes hadden gewonnen, waarvoor dank. Wat een avond! Zoals Trouw terecht kopte: “Operaduo breekt de tent af”.