Zet het Stabat Mater van Giovanni Pergolesi op het programma en je krijgt zelfs de Grote Zaal van het Amsterdamse Concertgebouw behoorlijk vol. Concertorganisator Fred Luiten had de twintigste jaargang van zijn serie Barok Vocaal niet succesvoller kunnen openen.

Het succes werd krachtig bevorderd door de keuze van de uitvoerenden. Dirigent Maxim Emelyanychev ontplooide met zijn klein bezette strijkersensemble Il Pomo d’Oro een verfijnde visie op de inhoud van het dertiende-eeuwse gedicht waarin het lijden van Jezus wordt beleefd via de emoties van zijn moeder Maria.

Pergolesi zet in zijn Stabat Mater allerlei schilderingen in de uitbeelding van het medelijden van Maria om in muziek. Emelyanychev slaagde erin om met zijn strijkers en met sopraansoliste Rosemary Joshua en countertenor Maarten Engeltjes de sfeer precies te raken. Zo werkte een accent op ‘per transivit gladius’ inderdaad uit als een felle snee van het zwaard.

Il Pomo d’Oro vormde de basis voor het verfijnde spel. Dat sloot goed aan bij de kleuring en de expressie van de vocale musici. Joshua en Engeltjes mengden in lyrische uitdrukking zo mooi dat ze in de duetten als één stem klonken.

Voor de pauze hadden de solisten ieder een eigen nummer. Hier stond Vivaldi centraal, wiens vocale werken helaas te weinig uitgevoerd worden. De keuze voor psalm 127, Nisi Dominus, was een schot in de roos. Dat is niet zozeer een gebed, maar een aaneenschakeling van spreuken en wijsheden. Vivaldi maakte er op vernuftige wijze een solocantate van. Aan het slot verrast hij met een duet tussen vioolsolo en altstem. Maarten Engeltjes kon in dit werk stralen met zijn mooie, op adagio stijl toegeruste stem.

Spectaculair als compositie klonk het tekstdeel waarin de slaap een rol speelt. De chromatische lijnen die Vivaldi aanbracht werden intens gekleurd door de middentoonstemming van de instrumenten, in het bijzonder van het continuo-orgel. Je zou ervan gaan gapen.

Sopraan Rosemary Joshua mocht de avond openen met Nulla in mundo pax sincera, een scène bestaande uit een aria, een recitatief en weer een aria, op de opwekkende tekst: ‘In deze wereld is er geen oprechte vrede.’ Maar dankzij het virtuoze ‘Alleluia’ aan het einde kwam de inhoud toch positief over. Daar straalde Joshua naar het plafond van de Grote Zaal.