Zong hij pas nog Simon Boccanegra in Berlijn, vorige week stond Plácido Domingo op de planken in Los Angeles als Bajazet in Händels opera Tamerlano. Zijn optreden was ontroerend en ook de rest van de cast leverde een uitstekende prestatie.

In april 1336 werd Tamerlano geboren in wat nu Oezbekistan is. Hij stamde af van Genghis Khan en probeerde net als zijn voorvader een groot rijk te vestigen. Hij veroverde het Ottomaanse rijk, maar stierf toen hij op veldtocht was in China.

Veel artiesten hebben inspiratie uit het verhaal geput. Er is een toneelstuk van gemaakt door Christopher Marlowe, een gedicht door Edgar Allan Poe en opera’s door Francesco Gasparini, Antonio Vivaldi en Georg Friedrich Händel.

Op zondag 28 november presenteerde de Los Angeles Opera Händels versie in het Dorothy Chandler Pavilion. De opera, die in 1724 in première ging, is één van de eerste werken met een tenor in de hoofdrol. De rol van Bajazet werd geschreven voor één van de bekendste zangers van die tijd, Francesco Borosini. Een perfecte rol dus voor de supertenor van onze eeuw, Plácido Domingo.

Chas Rader-Shieber regisseerde de zingende acteurs in een realistische versie van de opera. Ontwerper David Zinn stopte Tamerlano en het grootste deel van de cast in moderne kledij, maar Bajazet en zijn dochter Asteria droegen oude kostuums. De enscenering en decors waren spaarzaam, maar effectief.

De zang was uitstekend. Domingo zong zijn coloraturen met gemak en hij gaf een krachtige, gepassioneerde vertolking van Bajazets laatste dagen. Zijn arioso in de laatste akte, waarin hij tegen zijn dochter spreekt, was enorm ontroerend.

Sarah Coburn was als Asteria een prachtig schepsel dat in een onmogelijke situatie terechtkwam. Ze was de enige echt hoge, heldere stem en haar haarscherpe coloraturen verrukten het publiek.

Bejun Mehta is één van de meest gewaardeerde countertenors in de operawereld en zijn kunsten zijn over de hele wereld gewild. Zijn Tamerlano was een tiran, iemand die moordde zonder berouw terwijl hij zong met koninklijke frasering en zijn melodieën decoreerde met schitterende versieringen.

Als Andronico zong de Ierse mezzosopraan Patricia Barden met een rijke, lenige stem. Ze gaf een mooie vertolking van de rol die oorspronkelijk voor de castraat Senesino bedoeld was.

De verrassendste vertolking van de voorstelling kwam echter van basbariton Ryan McKinny in de rol van Leone. Hij was me al bekend als Montano uit Otello en Heraut uit Lohengrin. Zijn snelle, furieuze en rake versieringen waren een openbaring. We zouden veel meer van hem moeten horen.

Mezzosopraan Jennifer Holloway was een zakelijke Irene. Ze zong bekwaam, maar haar klank had verfijnder gekund.

Dirigent William Lacy leverde knap werk: hij reconstrueerde de partituur, waarvan niet alles opgeschreven was. De manier waarop hij de recitatieven begeleidde, was doordacht en zijn tempo was levendig. Zijn instrumentalisten liet hij transparant spelen en hij gaf de solisten alle ruimte.

Met dit debuut gaf Lacy een idee van wat hij kan doen met oude opera’s. Hopelijk wordt hij gevraagd meer te doen in Los Angeles.

Maria Nockin doet regelmatig verslag van interessante producties van operahuizen rond de westkust van de Verenigde Staten. Nockin, geboren in New York City, studeerde zang en werkte onder meer bij het Metropolitan Opera Guild en als docent in Brooklyn en Long Island. Inmiddels woont ze op een ‘ranchito’ in Zuid-Arizona.