Het eeuwenoude verhaal van de geliefden Romeo en Julia blijft theatermakers inspireren. Het verveelt niet, zeker niet als verhalenvertelster Cilia Hogerzeil van Muziektheater Hollands Diep het tot leven brengt. Haar creatieve en verrassende vormen op de vierkante centimeter maken Julia & Romeo een innemende theaterbelevenis.

Het is feest bij de Capuletti in Verona. Julia heeft – dansend op de bijna jazzy muziek van Prokofjev – een jurk uitgekozen. De gasten voor het bal komen één voor één op het podium te staan. Ze zijn zo’n 50 centimeter hoog. De poppen, die onder meer de ouders van Julia, beoogd huwelijkspartner Paris en Julia’s neef Tebaldo verbeelden, zijn kleurrijke creaties. Op het feest zijn nog meer gasten, voor de vormgeving daarvan is een creatieve oplossing gevonden.

De nieuwe productie van Muziektheater Hollands Diep, Julia & Romeo, zit vol met zulke vondsten. Alle karakters uit het verhaal van Shakespeare staan op het podium, er is meerstemmige zang en de dolk die een grote rol speelt in het verloop van het verhaal is echt. Toch staat alleen sopraan Linde Schinkel als Julia Capuletti op het speelvlak. Vanuit het perspectief van de jonge Julia, die niet wenst te trouwen met Paris, maar voor Romeo valt, vertelt regisseur Cilia Hogerzeil het verhaal. Ze gebruikte de woorden van Shakespeare, in de vertaling door Gerrit Komrij, en vulde die aan met eigen teksten.

Hogerzeil maakt muziektheater, dus het werk van componisten die zich lieten inspireren door Shakespeares drama bepaalt de klank van de voorstelling. De balletmuziek van Prokofjev werd bewerkt door componist Max Knigge, die zich voornam zo dicht mogelijk bij het origineel te blijven. Hij schreef ook de aanvullende muziek, die door pianiste Caecilia Boschman (helemaal rechts op het podium) en altvioliste Karin Dolman (aan de andere kant van het speelvlak) puntig en met aangename losheid wordt gespeeld. De twee bedienen ook enkele poppen en verrassen door meteen bij hun opkomst meerstemmig te zingen met de sopraan.

Zang, muziek en poppen had de regisseur tot haar beschikking. Niet onlogisch, want deze voorstelling maakt deel uit van het programma van het Dordrechtse Internationaal Micro Festival, dat het “beeldende objectentheater” als onderwerp heeft. Poppentheaterautoriteit Damiët van Dalsum maakte de poppen en coachte de spelers. Het zal voor hen wellicht de eerste keer zijn dat poppen zo’n grote rol spelen in een productie. Linde Schinkel is handig met haar kleurrijke medespelers, die net als wajangpoppen armbewegingen kunnen maken met stokjes die door de speler worden bediend.

Ze moet er wel heel veel mee sjouwen en dat haalt soms wat vaart uit de voorstelling. Maar als pater Lorenzo, wiens optreden wordt begeleid met zeer authentiek klinkend gregoriaans, de twee geliefden in de echt verbindt, levert dat een mooie, subtiel gespeelde scène op.

Linde Schinkel draagt de voorstelling met gemak. Ze zingt verhalend en vertellend, maar kan ook makkelijk de hoogte in met haar stem. De Gounod-aria ‘Je veux vivre’ gaat, net als alle andere teksten, in het Nederlands. Haar Julia is een beetje stoer; van fondanterigheid in de manier waarop Julia het avontuur beleeft, is geen sprake.

Regisseur Cilia Hogerzeil kan inmiddels bouwen op een oeuvre van muziektheaterproducties die je nergens anders ziet en die een bezoek aan Dordrecht de moeite waard maken. Per 1 oktober draagt ze de rol van artistiek leider van Muziektheater Hollands Diep over aan David Prins. Ze heeft aangekondigd werkzaam te blijven als theatermaker en regisseur.

Wie de voorstelling met het oude verhaal en de voortdurend verrassende vormen nog wil zien, kan op 14 en 21 oktober terecht in het Energiehuis in Dordrecht. Zie voor meer informatie de website van Hollands Diep.