En dat is twee. Na vorige week zijn bioscoopseizoen te hebben geopend met een bejubelde Norma kreeg de Metropolitan Opera zaterdag het publiek opnieuw op de banken met de exuberante Zauberflöte van regisseur Julie Taymor.

Julie Taymors enscenering van Die Zauberflöte is een klassieker uit het repertoire van de Met. De voorstelling inaugureerde in 2006 de inmiddels zo beroemde en geliefde Live in HD-serie van het New Yorkse operahuis en keert met grote regelmaat terug op het toneel.

Taymor, een Amerikaanse regisseur die vooral bekend is van haar prijswinnende regie van The Lion King, geeft met deze productie blijk van eenzelfde bizarre fantasie en originaliteit als Emanuel Schikaneder bezield moet hebben bij het schrijven van dit Singspiel/sprookje/vrijmetselaarsstuk. Ze schept een fascinerende, singuliere sprookjeswereld. De kostuums en decors zijn met ongebreidelde vindingrijkheid uitgedacht en vatten de hele avond lang je aandacht. De personages zijn haarfijn ontwikkeld, precies zoals je ze vanuit het libretto zou voorstellen, maar toch verre van clichématig.

Door het draaiende en multifunctionele decor (George Tsypin) zit er veel dynamiek en vaart in de voorstelling. De scènes lopen vloeiend in elkaar over, de spanning verslapt geen moment. Iets wat zeker ook op het conto van emeritus muziekdirecteur James Levine geschreven mag worden. Hij leidt de uitvoering met veel liefde en tact. Zijn timing en tempi zijn heerlijk, de klank die hij uit het Met-orkest haalt, is warm en genereus.

De personages in Die Zauberflöte behoren tot de bekendste operarollen ooit gecreëerd. Prins Tamino, prinses Pamina, de Koningin van de Nacht, de wijze priester Sarastro, de vogelvanger Papageno: ze spreken allemaal zeer tot de verbeelding, en bij iedere rol zullen veel liefhebbers een beeld hebben hoe de vertolker moet klinken.

De Met heeft naar mijn smaak een set voortreffelijke stemmen bijeengebracht. De Zuid-Afrikaanse sopraan Golda Schultz heeft de heldere, blinkende klank die ik graag bij Pamina hoor. Jammer dat haar dictie snel verwatert, vooral in de hoogte. Ook haar moeder, de Koningin van de Nacht van Kathryn Lewek, heeft daar last van, maar dat is haast onvermijdelijk op Everest-hoogte. Boos vuur heeft Lewek in elk geval genoeg en haar coloraturen zijn trefzeker.

Prins Tamino is niet, zoals vaak, bezet met een slanke, gepolijste, Duitse stem, maar met het meer temperamentvolle en heroïsche instrument van Charles Castronovo. Een doetje is zijn Tamino daarmee niet – pluspunt – maar soms pusht hij zijn stem mijns inziens over de rand en strijkt hij te veel heldenpower over de finesse van Mozarts melodieën.

René Pape zingt een gewichtige Sarastro. Zijn stem heeft een unieke kwaliteit, zoals hij al decennialang bewijst. Christian Van Horn is uitstekend als Sprecher, maar de glansrol heeft natuurlijk Papageno, de Oostenrijkse bariton Markus Werba. Het personage is hem op het lijf geschreven. Hij beheerst het Duits tot in de puntjes, laat zelfs af en toe, met opzet, zijn Oostenrijkse achtergrond doorschemeren, en doet de humor uit zijn rol op natuurlijke en smaakvolle wijze in de zaal landen. Daarbij zingt hij ook nog eens uitstekend!

Het applaus en gejuich in het Lincoln Center is groots. In de bioscoop klinkt hartelijke instemming, al is klappen nog wat ongebruikelijk.

Voor de volgende titel in de Live in HD-serie zullen de bezoekers even moeten omschakelen: op 18 november brengt de Met The Exterminating Angel, de nieuwe opera van Thomas Adès.