De Canadese alt Marie-Nicole Lemieux gaf donderdagavond een prachtige lezing van Berlioz’ liederencyclus Les nuits d’été bij het Orchestre Métropolitain de Montréal, dat te gast was in De Doelen Rotterdam.

Het Orchestre Métropolitain de Montréal, dat al sinds 2000 onder leiding staat van Yannick Nézet-Séguin, bracht repertoire van Mercure, Saint-Saëns, Elgar en Berlioz mee naar Rotterdam. Voor de zangliefhebber was Berlioz de componist om naar uit te kijken.

Les nuits d’été (1841) is één van de meest geliefde werken van Hector Berlioz. De zes liederen op teksten van Théophile Gaultier vertellen de ontwikkeling van de liefde, vanaf het prille begin tot het verlies aan het einde. De liederen worden vanuit een ik-perspectief gebracht, maar door de cyclus heen neemt de vertolker verschillende rollen op zich, van zowel personen als dingen. Het is als een verhaal met meerdere hoofdstukken, met in elk hoofdstuk een ander perspectief.

Les nuits d’été is een prachtig werk; als je de muziek op zich neemt, maar zeker als je de lading van de tekst en de onderliggende sentimenten naar voren haalt. Marie-Nicole Lemieux deed dat volop. Het hielp dat de cyclus in haar moedertaal, het Frans, geschreven is, maar ook aan de expressie in haar stem en lichaamstaal was te merken dat ze de liederen volledig doorgrond heeft. Ze bouwde de spanning kundig op en hield die goed vast.

Bij het eerste, luchtige lied, ‘Villanelle’, waarin de speelsheid van een nieuwe liefde in de lente wordt bezongen, leek de balans tussen orkest en soliste nog niet helemaal gevonden. Beiden startten vlot, waardoor accenten verloren gingen die in dit lied juist zo karakteristiek en zo nodig zijn.

De balans werd perfect gecorrigeerd bij het kalmere tweede lied, ‘Le spectre de la rose’, dat in tekst en melodie volledig de Franse romantiek ademt. Hier liet Lemieux de diepe, romige en warme klanken horen die men van haar verwacht.

Vanaf dit lied hield Lemieux de spanningsboog erg goed vast, voornamelijk door haar stemdynamiek en gezichtsexpressie. Het was haast zonde om niet naar haar te kijken; de sfeer en de inhoud van de liederen waren perfect van haar gezicht af te lezen.

In de liederen die volgden, kreeg het publiek een glimp van de enorme kracht en grootte van haar stem, maar ook van haar vaardigheid om haar volume te doseren. In de hogere regionen van de liederen was wel hoorbaar dat Lemieux zich meer moest inspannen, met name bij de snellere delen.

Het slotlied van de cyclus, ‘L’île inconnue’, dat net als het eerste lied wat luchtiger is, gaf Lemieux de vrijheid om meer te bewegen en het publiek meer te engageren. Lemieux had zo een ontwapenend effect op de toeschouwers. Ze werd beloond met een staande ovatie en veel gejuich.