Mozart blijft filmmakers inspireren. Vanaf vandaag (24 mei) is het nieuwe kostuumdrama Mozart in Love in de Nederlandse bioscopen te zien. De film vertelt een fictief verhaal rond Mozarts tijd in Praag en het ontstaan van Don Giovanni.

Voor de helderheid: de film heeft weinig tot niets te maken met Mozarts historische bezoeken aan Praag. In het verhaal van Brian Ashby verblijft Mozart (Aneurin Barnard) in de Gouden Stad om te werken aan Don Giovanni. Hij leert er de jonge, veelbelovende sopraan Zuzanna Luptak (Morfydd Clark) kennen en wordt verliefd. Zij heeft eveneens gevoelens voor hem, maar is net uitgehuwelijkt aan de machtige, oudere baron Saloka (James Purefoy). Hun affaire zet een reeks tragische gebeurtenissen in gang.

De plot is eenvoudig en geheel ‘des opera’s’, maar dat is niet per se een pre. Een operaplot ‘mag’ dun en eenvoudig zijn, omdat de muziek de show maakt. Een bioscoopfilm heeft meer substantie nodig. Meer spanning, meer verrassing. Dat is bij Mozart in Love niet het geval. Het verhaal kabbelt zonder veel opwinding richting het voorspelbare einde.

Schrijver Brian Ashby en regisseur John Stephenson laten zien hoe Mozart zijn ervaringen tijdens zijn verblijf gebruikt bij het componeren van Don Giovanni. Saloka lijkt model te staan voor Giovanni: de baron probeert met vrijwel alle vrouwen om hem heen de liefde te bedrijven en schuwt geweld niet om zijn zin te krijgen. Klinkt bekend. Toch lijkt hij in de verste verte niet op Mozarts fameuze operakarakter. Saloka is een sadistische verkrachter, een vieze, akelige man, iemand waar geen vrouw voor zou vallen. Mozarts Giovanni is, ondanks zijn schofterige gedrag, zó aantrekkelijk dat weinig vrouwen hem kunnen weerstaan. De twee zijn een mismatch, wat in feite het uitgangspunt van de film onderuithaalt.

De prachtige beelden van het achttiende-eeuwse Praag en de weelderige kostuums krikken het kijkplezier weer wat op. Bovendien is Aneurin Barnard, een acteur uit Wales, goed gecast als Mozart. Met dank aan de afdeling kap en grime vertoont hij veel gelijkenissen met Joseph Langes beroemde portret van de componist. Ik vind zijn Mozart wel iets te beschaafd en te ‘gewoon’. Heel wat anders dan Tom Hulce in Amadeus.

De film bevat uiteraard veel muziekfragmenten. In de eerste helft wordt geput uit Le nozze di Figaro, in de tweede helft is, parallel aan Mozarts componeerwerk, steeds meer Don Giovanni te horen. De muziek is mooi in de scènes verwerkt – zeker het ontstaan van de finale uit Don Giovanni – maar de vocale kwaliteit laat te wensen over. Veel van de vrouwenstemmen zijn vlak, onder de maat.

Milos Formans Amadeus staat in mijn geheugen gegrift. Deze nieuwe Mozart-film maakt geen onuitwisbare indruk.

Hieronder de trailer van de film: