Iedere keer dat mezzosopraan Cecilia Bartoli het Concertgebouw aandoet, is het feest. Met haar eigen kamerorkest Les Musiciens du Prince bracht de wereldster vrijdag een nieuw Vivaldi-programma. Op haar eigen fabuleuze wijze zong ze meeslepende opera-aria’s, afgewisseld met delen uit Vivaldi’s Vier jaargetijden.

Cecilia Bartoli (1966) behoeft weinig introductie. Haar faam in de operawereld heeft ze te danken aan haar uitzonderlijk soepele coloratuurstem, haar krachtige dictie en haar grote inlevingsvermogen in operarollen. In de drie decennia van haar carrière zette ze een grote hoeveelheid muziek op cd. Succesvol was The Vivaldi Album, dat ze uitbracht in 1999. Deze maand verscheen een nieuw album, simpelweg genoemd Vivaldi Album. In Amsterdam zong ze bekend werk van deze barokcomponist, waaronder enkele aria’s van haar nieuwe album.

De avond begon met het allegro van het lentedeel uit De vier jaargetijden. Verschillende delen volgden. Barokorkest Les Musiciens du Prince – Monaco speelde over het geheel zwierig en eigenzinnig, maar enkele keren ook met wat wankele tempi en vlak van toon.

Bartoli, gekleed in een korenblauwe jurk, kwam op aan het begin van de lieflijke vogelaria ‘Quell’augellin’ uit La Silvia. Achter op het podium klonken vogelgeluiden van een blokfluit. Een andere fluitist bediende een handfluitje. Bartoli reageerde met haar herkenbare stemfraseringen kwetterend op het geluid. Het was een liefdevol tafereel.

Een groot deel van de opera-aria’s die de mezzosopraan zong, ging over verloren liefdes, pijn en verdriet. Het waren tragische, langgerekte aria’s vol herhalingen, gezongen op gedragen toon, met mooie solo’s van fluit en hobo.

Zodra Bartoli een zogeheten wraakaria zong, liftte het publiek op. Eén zo’n verhitte aria was ‘Se lento ancor il fulmine’ uit Argippo. De aria verbeeldt een boze vrouw, die haar man vergeeft voor zijn ontrouw. Het orkest begon het stuk met een dreigende ondertoon, die omsloeg in luide dreiging toen Bartoli losbarstte in woede. Als een furie pakte ze de onderkant van haar lange jurk en sloeg die theatraal opzij. De woorden die ze staccato uitsprak, vielen spatgelijk samen met de virtuoze muziek. In één woord prachtig.

Met de aria ‘Zeffiretti che sussurte’ uit de opera Ercole su’l Termodonte werd wederom een boeiende muzikale interactie gepresenteerd. Twee violen speelden ‘natuurgeluiden’, verscholen boven in de loge. Bartoli liep al zingend heen en weer op het grote podium. Er zaten veel wonderschone vertragingen in deze liefdesaria; soms vielen er zelfs kleine pauzes.

De mooiste aria die de fameuze zangeres met veel expressie en intensiteit vertolkte was ‘Gelido in ogni vena’ uit Farnace. Daarin betreurt een moeder de dood van haar zoon. Ook hier bouwde het orkest een dreigende spanning op. Bartoli zong haar treurige woorden krachtig van volume, zonder veel vibrato. Het werd een lamentatie die je de adem benam.

Razendsnel raffelde Les Musiciens door het allerlaatste concertstuk, het allegro uit het winterdeel van De vier jaargetijden. Het publiek, met daarin talloze diehard Bartoli-fans, liet de zangeres niet zomaar gaan. Uiteindelijk zong Bartoli zes toegiften, waarvan twee Händel-aria’s en een favoriete toegift, ‘Voi che sapete’ van Mozart uit de opera Le nozze di Figaro. Ze eindigde met ‘Summertime’ van George Gershwin. Het werd een Bartoli-feestje om nooit te vergeten.