Pretty Yende en Javier Camarena verwenden zaterdagavond oog en oor in de live-bioscoopvertoning van La fille du régiment vanuit de Metropolitan Opera. Virtuoos stoeiden ze met Donizetti’s noten, sprankelend acteerden ze Laurent Pelly’s sublieme regie. Een topavond, met de eerste encore in de bioscoopgeschiedenis van de Met.

La fille du régiment is een werk waarbij je de hele avond een glimlach op je gezicht houdt. Er zit veel vaart en humor in het aandoenlijke verhaal van een meisje dat opgroeit bij een Frans regiment, maar dan voor een Tiroolse knul valt. De dialogen zijn gevat en sommige scènes zijn ronduit hilarisch.

Laurent Pelly’s productie is al jaren een hit en was bij veel grote operahuizen te zien. Het voelt alsof de Fransman zijn enscenering met een voortdurende twinkeling in zijn ogen gemaakt heeft. De regie zit boordevol grappen, vaak haarfijn op de muziek afgestemd. Nergens is de humor flauw, de regisseur blijft de hele voorstelling door slim en inventief.

Pelly daagt de zangers uit tot zeer fysiek spel, en dat komt de portrettering van hun personages ten goede. Ook in de kostumering wordt elk karakter raak neergezet. In deze productie klopt simpelweg alles. De bruisende en vrolijke sfeer geeft je hart een weldadige opkikker.

De zangers voelen zich zichtbaar als vissen in het water in Pelly’s wereld, al lijkt het soms knap lastig om het beweeglijke acteerwerk te combineren met Donizetti’s niet minder beweeglijke noten. Het gaat ze gelukkig goed af. Muzikaal is de voorstelling uitmuntend.

De Zuid-Afrikaanse sopraan Pretty Yende leeft zich helemaal uit als Marie. Haar zang is spontaan en vrij; elke coloratuur en elke hoge noot lijkt ze met het grootste gemak te zingen. De allerhoogste noten zijn spatzuiver en puur, een genot voor het oor. Yende combineert dat met enigszins lomp en jongensachtig uitgesproken spreekteksten, om Marie als een echt soldatenmeisje neer te zetten. Dat werkt goed.

Yende is in feite de spil in het verhaal en doet vocaal niet onder voor de Mexicaanse tenor Javier Camarena als haar liefje Tonio. Toch schrijft Camarena hét hoogtepunt op zijn naam met ‘Ah! mes amis… Pour mon âme’. Elke hoge C is een homerun en dus dwingt het uitzinnige publiek hem tot een encore, iets wat sinds de start van de bioscoopserie van de Met in 2006 nog niet voorgekomen was. De Met lijkt er bewust op ingezet te hebben – presentatrice Nadine Sierra kondigde het vooraf al min of meer aan – maar dat drukt de pret niet. Wat een tour de force!

In de tweede akte haalt Camarena nog eens op miraculeuze wijze uit in de hoogte en ook Yende blijft verbluffen met tal van vocale capriolen. Dit is wat je wilt horen als je naar een Donizetti-komedie gaat.

Stephanie Blythe is zowel zingend als sprekend een meesterlijke Marquise von Berkenfield – prachtig hoe betekenisvol ze de Franse frases kneedt! – en Maurizio Muraro zet ondanks een verkoudheid een uitstekende Sulpice neer. De bekende actrice Kathleen Turner krijgt de lachers op haar hand in de korte spreekrol van de Duchesse von Krakenthorp. Haar abominabele Frans maakt haar vertolking alleen maar sterker.

Ook de orkestbak sprankelt van plezier. Maestro Enrique Mazzola houdt het spel licht en transparant en kiest perfecte tempi bij het gebeuren op het toneel. Hij vervolmaakt zo een productie die in mijn ogen tot het beste van het beste behoort, en nog vaak hernomen mag worden.

De bioscoopserie van de Met gaat op 30 maart verder met een vertoning van Die Walküre van Wagner. In de cast onder anderen Eva-Maria Westbroek.