Dit seizoen herneemt het Royal Opera House opnieuw David McVicars overweldigende productie van Faust uit 2004. Mede dankzij de decors van Charles Edwards wordt het Second Empire, de tijd waarin de opera is ontstaan, getrouw weergegeven. Met een uitstekende cast leverde dat dinsdagavond een indrukwekkende voorstelling op.

Ik zag deze Faust in Cinerama in Rotterdam. Het is een theater uit de jaren zestig met een fraai retro-interieur, dat herinneringen aan mijn studententijd oproept. Er hangen oude filmposters – Tristana, Orfeu Negro – die sterk bijdragen aan de sfeer. Maar goed, ditmaal niet Easy Rider, maar Gounods Faust. In het Nederlands ondertiteld.

De productie is zeer compleet: alles wat Leo Riemens over de opera schrijft, heb ik langs zien komen, en nog veel meer. McVicar volgt het libretto inhoudelijk op de voet, maar past hier en daar de setting aan. Zo is de tweede scène van de tweede akte gesitueerd in een cabaret in Moulin Rouge-stijl, compleet met cancan-danseressen. Marguerite is niet op weg naar de kerk, maar werkt daar als dienstertje. Ze draagt geen kerkboek, maar een blad met bierglazen als Faust haar wat verlegen aanspreekt.

Het ballet in de vijfde akte was een tikje over de top, maar na het bacchanaal in Christof Loys Tannhäuser bij De Nationale Opera levert dat vooral een moment van herkenning op. Ook hier zijn de heren van de Jockey Club aanwezig en verlaten hun loge om zich seksueel uit te leven met hun favoriete ballerina’s. In de marge kunnen we ons afvragen wat deze heren ervan hebben gevonden dat Gounod het verplichte ballet pas in de laatste akte heeft geplaatst in plaats van in de derde. Zo lang moeten wachten en ook niet eerder weg kunnen gaan…

Mezzo Marta Fontanals-Simmons was een aandoenlijke Siébel en Carole Wilson gaf met veel humor gestalte aan Marguerites bemoeizuchtige buurvrouw Marthe. Valentin werd uitnemend vertolkt door Stéphane Degout. Hij oogt een beetje oud voor deze rol, maar dat gold sowieso voor alle soldaten die ten strijde trokken en gehavend uit de oorlog terugkeerden. Dad’s Army.

Irina Lungu was aangetrokken als vervanger voor Diana Damrau en deed zeker niet voor haar onder in haar vertolking van de onfortuinlijke Marguerite. Haar juwelenaria kwam uitstekend uit de verf en in het liefdesduet met Faust was ze eveneens uitstekend op dreef. Ook de getoonde overgang van een schuchter meisje naar een waanzinnig geworden vrouw was indrukwekkend. Een zeer geslaagd optreden.

Dat kon ook gezegd worden van de Méphistophélès van Erwin Schrott. Eigenlijk vind ik hem iets te veel bariton voor deze rol, maar het gemis aan vocale dreiging wist hij te compenseren door acterend de humoristische kant van zijn personage te benadrukken. Deze duivel is best een leuke kerel: hij doet alles voor je en vraagt weinig terug. Ja, je ziel, maar wat moet je daar nu mee? Aanvankelijk was Schrotts zang meer vocaliseren dan gearticuleerd zingen, maar gaandeweg werd dat beter. Zijn totale présence was voorbeeldig, mooie rol.

De titelrol was voor Michael Fabiano, die er werkelijk een fantastische avond van maakte. Zijn Faust is er eentje om in te lijsten, prachtig gezongen. Acterend zette hij een personage neer dat van alles wil, maar ook weer niet. Hij laat zich meeslepen in een avontuur met zijn tijdelijke vriend Méphistophélès. Dat hem dat zijn zielenheil kost, maakt niet echt uit. Hij stond sowieso op het punt zelfmoord te plegen, dus die ziel was toch al verloren.

Wat deze productie tot een echte blockbuster maakt, is de opvulling met perfect uitgevoerde, complexe dansnummers, waarbij de twee solisten Megan Griffiths en Yasset Roldan de meest onwaarschijnlijke figuren laten zien. Ook een indrukwekkend goed corps de ballet. Voeg daarbij een zeer degelijk optreden van het koor en deze Faust kan niet meer stuk.

De muzikale leiding was in handen van Dan Ettinger, in het dagelijks leven Generalmusikdirektor van het operahuis van Mannheim. Hij liet duidelijk blijken zeer op de muziek van Gounods meesterwerk gesteld te zijn. Een enthousiaste perfectionist.

Het nieuwe bioscoopseizoen van het Royal Opera House wordt op 14 mei gepubliceerd. Iets om naar uit te kijken.