Met een groot aantal amateurs brachten het Zuiderstrandtheater, Kwekers in de Kunst en het Residentie Orkest donderdagavond de voorstelling Vrouw Houtebeen in première. Een deels geslaagde productie, die muzikaal echter naar beter doet verlangen.

De aankondiging van Vrouw Houtebeen luidt: “Een Schevenings Odyssee met Loes Luca.” Wie echter denkt naar een solovoorstelling van de actrice Loes Luca te gaan, heeft het mis. Er doen indrukwekkend veel mensen mee aan deze productie. Wat te denken van een rij van 22 garnalenpelsters, die bijna de hele voorstelling op de achtergrond bezig zijn? Verder is er Theaterkoor Dario Fo, een groot ‘Projectkoor Vrouw Houtebeen’ en een groepje spelers, solisten en kindfiguranten. De meeste deelnemers op het volle toneel zijn amateurs.

Vincent van den Elshout heeft met de deelnemers goed gewerkt aan de regie, het lichtplan is prima en het decor – in feite een stellage van brandtrappen – is imponerend groot. De muzikale begeleiding komt van zeventien musici uit het Residentie Orkest, gedirigeerd door Rick Schoonbeek, die de koorleden goed begeleidt.

Het verhaal draait om een simpel gebeuren, gebaseerd op de Odyssee, alleen gaat het hier niet over de thuisreis, maar over een ongeloofwaardige reddingsactie van hoofdpersonage Ael (Loes Luca), die op zoek is naar haar man Houtebeen (Koos Sekrève). In haar zoektocht komt Ael steeds dichter bij de Noordpool. Daar vindt ze behalve twee verloren ijsberen een blijkbaar over het halfrond afgedreven pinguïn. Die verliest haar ei in de orkestbak. Het houten been speelt alleen een rol als attribuut van Ael, het is verder onbelangrijk. Het verhaal kabbelt nogal gemoedelijk voort.

Is het een voorstelling voor kinderen? Niet echt, daarvoor zijn te veel grappen bedoeld voor volwassenen. Neem de grove klimaatborden waar de voorstelling mee opent (wellicht overgenomen van echte protestacties). De voorstelling wil veel zeggen over het klimaat, en over ‘gemis’, maar diept die thema’s niet echt uit. Wel heel leuk is de goed gelijkende Greta Thunberg op het toneel.

Hereniging in plasticsoep

De muziek is afkomstig uit de opera’s van Gilbert en Sullivan, voorzien van een nieuwe Nederlandse tekst. De muziek leent zich voor de musicalachtige aanpak van de zangers. Zelf had ik een operabenadering interessant gevonden, aangezien het werk als opera werd aangekondigd.

De hoofdrolspelers Loes Luca en Kim van Zeben (Faen, zusje van Ael) zingen in principe musical, geen opera. Helaas niet altijd even goed. Sommige noten worden ingekort en de samenzang is niet zelden onzuiver. Ook het spel is simpel. Loes Luca maakt van Ael geen interessant personage, maar blijft in haar comfortzone. Het gevolg van een simpel script?

De selectie die gemaakt is uit de opera’s van Gilbert en Sullivan bestaat niet uit de spannendste muziek die het beroemde duo te bieden heeft. Het betreft vooral walsjes, liedjes, duetjes, etc. Vaak onverstoorbaar en enigszins braaf door een samenstelling uit de koren uitgevoerd.

Een spannend moment, en wat dat betreft het hoogtepunt, is de hereniging, die onder water plaatsvindt. Op dat moment klinkt het voorvaderenkoor ‘Painted emblems of a race’ uit Ruddigore – goed erbij gezocht. We zien de hereniging vaag door een doorschijnend scherm en zijn tegelijk getuige van zwevende plasticsoep. Spannend!

Even daarvoor klinkt het grimmige trio ‘Away, away! My heart’s on fire!’ uit The Pirates of Penzance, waarin de piraten besluiten de majoor-generaal te vermoorden om zijn leugens. Gezongen door drie amateurkoren wordt het een nogal brave bedoening. Als het orkest daarna zonder zang verder speelt, wordt de muziek veel spannender. Dat gebeurt vaker.

Het wordt tijd dat er in Nederland weer eens een professionele uitvoering van een opera van Gilbert en Sullivan gegeven wordt. Vrouw Houtebeen herinnert ons daaraan.

Vrouw Houtebeen is nog tot en met 11 september te zien in het Zuiderstrandtheater.