Met uitstekende solisten en vermakelijke decors heeft Opera Zuid een Hans en Grietje van hoog niveau op het toneel gezet. Jammer dat de regisseur het verhaal ingewikkelder maakte dan het is. Dat is nu precies wat een sprookje niet nodig heeft.

Ondanks dat Opera Zuid me gisteren (6/3) met Humperdincks Hänsel und Gretel een vermakelijke avond bezorgde, verliet ik de Stadsschouwburg in Utrecht toch met een bijsmaak. Kunnen zelfs sprookjesopera’s tegenwoordig niet meer gevrijwaard blijven van eigenwijze regisseurs?

Regisseur Bruno Berger-Gorski kon het niet laten om aan het beroemde sprookje te morrelen. Hij husselde realiteit en fantasie door elkaar. Hans en Grietje lazen hun eigen sprookje voor en het toneel switchte telkens tussen het bos en hun kamer thuis.

Net voor het sublieme avondgebedje van Hans en Grietje werd je bijvoorbeeld abrupt weggesleurd uit het nachtelijke bos om weer in het stapelbed van de twee te belanden, waar ze onder toeziend oog van pa en ma hun handen vouwden. Vast allemaal heel artistiek verantwoord, maar het resultaat was dat een jongetje achter me op dat moment (geheel terecht) mompelde: ik snap het niet meer.

Waarom mag een sprookje niet gewoon sprookje zijn? Waarom moet er per se weer een eigentijdse draai aan het stuk gegeven worden? Het is zo onnodig. En zo kindonvriendelijk. Alsof kinderen zich ook maar iets interesseren voor zulke ‘kunstzinnige’ diepere lagen.

Ik vraag me daarom ook af wie Berger-Gorski op het oog heeft gehad bij het uitdokteren van zijn ideeën. De kinderen (die zeker van de partij waren) of de schare collega-regisseurs bij wie hij natuurlijk niet achter mag blijven?

Gewaagd

Maar goed, dat voor wat betreft de teleurstelling. Bevrediging was er gelukkig ook. In ruime mate zelfs. De muzikale kwaliteit van de voorstelling was uitmuntend. Met veel finesse en kleur speelde het Limburgs Symfonie Orkest onder leiding van Stefan Veselka de muziek van Humperdinck. Alleen al voor het orkest is het de moeite waard te gaan luisteren.

Karin Strobos en Kim Savelsbergh waren een sprankelende Hans en Grietje. Ze waren in alles twee handen op één buik. In hun geloofwaardige, non-stop boeiende acteerspel, maar ook in hun zang. Vanwege de wat donkere sopraan van Savelsbergh smolten hun klanken prachtig samen. Met als hoogtepunt hun ontroerende avondgebedje.

Miranda van Kralingen – artistiek directeur van Opera Zuid – leefde zich helemaal uit als moeder Gertrud en als de heks. Zeker in die laatste rol was ze hilarisch. In haar spel ging niets haar te ver en ze deed zeer overdreven, gewaagde dingen met haar stem om een sprookjeswaardige heks te zijn. Nou, dat was ze. Hulde!

Prima inbreng was er ook van Willem de Vries als vader Peter en Mark Omvlee als het Sandmännchen en het Taumännchen.

Visueel was de voorstelling eveneens een hele belevenis – even los van de regie die erachter school. De decors van Dirk Hofacker waren niet alleen mooi, maar ook heel functioneel en spannend. Een visueel spektakel zou je het wat mij betreft best mogen noemen.

Opera Zuid heeft met deze productie het hoge niveau van Faust (de vorige productie) voortgezet en misschien zelfs wel verbeterd. Op muzikaal gebied dan. Qua regie blijft het jammer dat voor zo’n nodeloos ingewikkelde weg is gekozen. Al zal het doorsnee kind na zoveel overrompelende indrukken daar waarschijnlijk niet over inzitten…

Hänsel und Gretel is tot en met 27 maart nog zeven keer te zien in diverse schouwburgen en theaters in het land. Zie voor meer informatie de website van Opera Zuid.