Vittorio Grigolo is hard bezig de favoriete Italiaanse tenor van Zürich te worden. Tijdens een door veel pech getroffen première van Les contes d’Hoffmann afgelopen zaterdag (13/3) was hij de ster op het toneel, met een levendig en verfijnd optreden.

Voor theaters die alles zetten op grote namen is het probleem welbekend: de avond van de première moet de ster afzeggen. Ook het Opernhaus Zürich is dat probleem niet vreemd.

Plácido Domingo bedankte eerder dit jaar al vanwege ziekte voor zijn met galaprijzen uitverkochte Simon Boccanegra – zijn enige optreden in deze rol in Zwitserland. En afgelopen zaterdag was de première van Offenbachs Les contes d’Hoffmann eenzelfde lot beschoren.

Een maand voor de première moest de regisseur, Thomas Langhoff, zijn werk neerleggen vanwege een ongeluk. De huisregisseur Grischa Asagaroff verving hem en koos voor een aansprekend, geheel risicovrij concept.

Maar dat was niet het laatste ongeluk. Elena Mosuc, die alle vier de vrouwelijke rollen zou zingen, werd kort voor de première getroffen door een keelontsteking. Ze kon nog wel acteren en haar dialogen verzorgen, maar een noot kon ze niet zingen.

Of je nu van haar houdt of niet, Elena Mosuc is één van die professionals die werkelijk zelden een avond afzegt. Zeker niet hier in Zürich, waar ze langzaam maar zeker de positie van lokale prima donna heeft verworven. Dat moet ook de reden zijn waarom er geen enkele understudy voor haar klaarstond en er dus drie ‘last minute’-invallers gezocht werden.

Olympia, neergezet als een dubbelganger van Marilyn Monroe, werd gezongen door de sierlijke, subtiele sopraan Sen Guo – een lid van het huisensemble in Zürich, waar ze rollen zingt als de Königin der Nacht en Zerbinetta.

Antonia werd vertolkt door de uitbundige en emotioneel zeer betrokken Raffaella Angeletti, een Italiaanse sopraan die vooral in meer dramatische rollen als Butterfly en Aida te horen is. Ze kwam van hetzelfde invloedrijke agentschap als Grigolo. Uit Israël kwam tot slot de lyrische sopraan Riki Guy, die Giulietta zong.

In deze samenstelling had de Leonardo DiCaprio van het operatoneel, de jonge Italiaanse tenor Vittorio Grigolo, vrij spel om de hele voorstelling te centreren rond zijn Hoffmann en de harten van het publiek te winnen.

Zijn interpretatie had niet levendiger en geloofwaardiger kunnen zijn. Zijn zang luisterde gemakkelijk, maar was niettemin zeer verfijnd, met een overvloedig gebruik van de ‘mezza voce’, virtuoze decrescendi en een elegant legato.

Het bereik van zijn stem is wel beperkt. De hoge c’s tipt hij net aan, waarna ze onmiddellijk verdwijnen, om te voorkomen dat hij moet forceren. Het is mij een raadsel waarom een tenor met zo’n stem er niet de voorkeur aan geeft een lichter belcanto-repertoire te blijven zingen, zoals Donizetti of zelfs Rossini.

Voor de rest leverde het mannenkoor, geleid door Jürg Hämmerli, opnieuw prima werk. Het moet geroemd worden vanwege de enorme helderheid en coördinatie van de uitspraak. Dat was een niet te onderschatten bijdrage aan de muzikale uitvoering onder leiding van de nooit oud wordende David Zinman, die na vijftien jaar als chef van het orkest van de Tonhalle hier in Zürich met 74 jaar eindelijk zijn debuut mocht maken op de bok van het operahuis.

De productie is nog tot en met 3 april te zien, hopelijk met Elena Mosuc in haar gebruikelijke vorm. De data zijn op de website van het Opernhaus Zürich. Een bezoekje waard, aangezien de website geheel vernieuwd is, met onder meer prachtige en gedetailleerde filmpjes.

Alessandro Anghinoni is correspondent van Place de l’Opera in Berlijn en Zürich. Hij is vertaler van beroep en schrijft regelmatig over opera. Voorheen voor bladen als Opernwelt, tegenwoordig op zijn blog Operello&Operella.