De mooie Anna Caterina Antonacci was niet genoeg om Altre Stelle van Het Muziektheater en De Nederlandse Opera gisteravond (12/5) tot leven te wekken. Ik had het me voorgesteld als een intense solovoorstelling, maar de realiteit was een stuk minder dramatisch.

Altre Stelle is de tweede samenwerking tussen de Italiaanse mezzosopraan/sopraan Anna Caterina Antonacci en regisseuse Juliette Deschamps. Eerder maakten zij samen de solovoorstelling Era la Notte.

Het stuk is iets tussen recital en opera in en laat kort gezegd de smart zien van een vrouw die verlaten is door haar geliefde, haar held. De vrouw wordt in beslag genomen door krachtige emoties als verdriet, wanhoop, wraakzucht en waanzin, die haar steeds verder neerdrukken, tot ze de dood in de ogen kijkt.

Deschamps en Antonacci gebruikten tragische heldinnen van diverse componisten om deze vrouw neer te zetten. Er klonk vocale en instrumentale muziek van Méhul, Berlioz, Gluck, Rameau en Cherubini.

Een opzet die toch goed zou moeten zijn voor een potje tranentrekkerij van de hoogste orde, zou je denken. Ik had dat in elk geval wel van tevoren verwacht. Maar ik kwam eerlijk gezegd wat bedrogen uit. Was dit nu de lijdensweg van een vrouw wiens pijn zo diep gaat dat ze hel en verdoemenis vloekt, dat ze haar kinderen wat aan wil doen, dat ze d’r dood aan gaat?

Niet dus. Ik denk dat het vooral aan het acteerwerk en de regie lag. Uitstraling had Antonacci zeker, maar haar bewegingen en gebaren hadden weinig zeggingskracht. Hier en daar een glaasje kapotslaan en je handen geheven houden, is niet bepaald imponerend. Ze stond haast introvert op het toneel.

Fysieker, doordachter en origineler spel zou voor meer drama hebben gezorgd. Nu bleef het stil en ingetogen op het toneel. Dat mag ook Deschamps verweten worden. Het decor dat Nelson Wilmotte voor haar had vervaardigd, vond ik de juiste duistere, benauwende karakteristiek hebben, maar alleen met een mooi plaatje red je het niet als het verhaal verder door slechts één vrouw (en twee ondersteunende kinderen) gemaakt moet worden. Aan de zware eisen die dat stelt, kon Deschamps niet voldoen.

Muzikaal was er veel minder te klagen. Ik vond Antonacci overtuigend zingen. Haar stem had een prachtige donkere tint, die iedere noot als vanzelf een dramatische lading gaf. Verder liet ze de meest emotionele woorden er knap uitspringen. Met name in de aria ‘Je vais mourir’ uit Les Troyens van Berlioz ontroerde ze. Dat de Italiaanse een artiest van groot formaat is, werd wel duidelijk.

Het orkest Les Siècles onder leiding van François-Xavier Roth speelde kleurrijk. Soms vond ik het iets te braaf, maar met name in de tweede helft van de voorstelling en dan vooral in de muziek van Berlioz waren fraaie dingen te horen.

Over het geheel genomen bleef de voorstelling echter verstoken van de portie drama waar ik op had gehoopt en die het zeker kon gebruiken.

Altre Stelle is nog tweemaal te zien in Het Muziektheater in Amsterdam, op 14 en 15 mei. Zie voor meer informatie de website van Het Muziektheater en De Nederlandse Opera.