Als onderdeel van het Festival Oude Muziek voerde Le Concert Spirituel maandag 30 augustus de opera Le carnaval de Venise uit, een komedie vol liefdesverwikkelingen van André Campra. Martine Mussies geeft een persoonlijk verslag.

Dinsdagavond, tegen achten. Ik laat me heerlijk wegzakken in het pluche, op één van de beste stoelen in Vredenburg Leidsche Rijn, ook bekend als ‘De Rode Doos’. Naast me zit Guido, de immer vriendelijke recensent van de Volkskrant, die me jaren geleden mijn allereerste schrijflessen gaf. We praten over muziek, schrijven en Encore!Magazine en ik besef hoeveel geluk ik heb dat ik in mijn leven steeds weer mensen tegenkom als Guido, mensen die me verder helpen.

De musici komen op. Ik zucht. Vandaag was een pijnlijke dag, want de dochter van een goede vriendin werd gecremeerd. Ze is verongelukt, in Frankrijk, op de motor. Mijn vriendin is ontroostbaar en ik ben moe van boosheid om zoveel onrecht. Maar nu gaat de knop weer even om, want dit is opera, waar voor enkele uren de wetten van alledag niet meer gelden.

Callirhoé, Proserpine, Andromaque… zomaar drie van de mythische heldinnen die uit een diepe slaap herrezen dankzij Hervé Niquet, de kartrekker van Le Concert Spirituel. De onvermoeibare schatgraver schetste afgelopen jaren al een duidelijk beeld van wat er in het zeventiende-eeuwse Frankrijk op het toneel te zien was door het hernemen van de opera’s van respectievelijk Destouches, Lully en Grétry. Maar nu, na deze ‘tragédies lyriques’, is het tijd voor iets luchtigs: Le Carnaval de Venise van André Campra.

De ouverture is verrukkelijk en doet me alle zorgen op slag vergeten. Nog mooier wordt de romantische komedie zodra de solisten inzetten. Fijnproever Niquet koos daarvoor namelijk een cast van louter jonge sterren.

Hij begeleidt onder andere mezzosopraan Isabelle Druet, onlangs door de Fransen gekozen tot ‘ontdekking van het jaar’, bariton Edwin Crossley-Mercer en hautecontre Anders Dahlin. Ook zingt er een Nederlandse ‘rising star’ mee: sopraan Judith van Wanroij, die met haar vibrato en moderne gestiek de barokke rol deze tijd in trok. Ik laat me meeslepen.

Het verhaal vol passie en jaloezie wordt geregeld onderbroken door feestelijke divertissementen, waaronder een ‘opera-in-een-opera’, ingeleid door zijn eigen sinfonia: ‘Orfeus in de hel’.

Campra’s Le Carnaval de Venise is een hoogst origineel werk met een Italiaanse signatuur. Voor een ensemble dat zich specialiseert in de interpretatie van de Franse sacrale muziek lijkt deze vrolijke voorbode van de opéra-comique misschien een vreemde keuze. Maar niets is minder waar. Campra was tijdens het componeren van deze opera ‘maître de musique’ van de Notre Dame en past dus perfect in het rijtje andere componisten waar Le Concert Spirituel zich hard voor maakt.

Aan de andere kant past deze vrolijke opera niet zo goed in leven en werken van de componist. Daarom liet hij het in eerste instantie maar uitgeven onder de naam van zijn broer! Destijds had het vernieuwende weinig succes, maar vanavond neemt de opera revanche. De musici sprankelen onder leiding van Niquet en met name de ontroerend mooie laagte van Luigi De Donato maakt een grote indruk op me.

Kortom: het was een heerlijk avondje uit. Met een speciaal compliment voor de trefzekere vertalingen op de boventitels.