Het recept van Opera per Tutti behoeft geen houdbaarheidsdatum: zelfs na bijna honderd concerten smaakt het nog goed. Gisteravond opende de concertserie zijn vierde seizoen. Het concert kwam stroef op gang, maar uiteindelijk gaf de cast toch weer een stevig visitekaartje af voor de komende speelweken.

Na een zomerslaap van zo’n drie maanden gaf Opera per Tutti gisteravond in de Vondelkerk in Amsterdam weer ‘acte de présence’. Nog altijd met dezelfde formule: vier zangers en een pianist brachten op luchtige, theatrale wijze aria’s en andere operafragmenten ten gehore, met een knipoog aan elkaar gepraat door artistiek leidster en mezzosopraan Mylou Mazali.

Voor de pauze leek het alsof de laatste stukjes zomerslaap nog uit de ogen gewreven moesten worden. Rommelige fragmenten van Donizetti en Rossini, een wankel duet van Puccini, een vals ‘Belle nuit oh nuit d’amour’ van Offenbach: veel muzikale chemie was er niet.

Verwonderlijk was dit overigens niet. Een paar uur voor het concert moest een vervangende tenor ‘ingevlogen’ worden. Dat gaf niet alleen die tenor een helse taak, het beïnvloedde ook het programma en daarmee de gehele cast. Zulk ‘last minute’-werk verdient louter respect.

Des te knapper was het daarom dat de solisten de uitvoeringskwaliteit na de pauze nog enorm wisten op te krikken. De scènes staken overtuigender in elkaar, de zangers communiceerden gemakkelijker onderling en hun stemmen kwamen veel beter uit de verf.

Sopraan Evelyne Overtoom zong een prima Rosalinde uit Die Fledermaus van Strauss, waarbij haar aansprekende presentatie het feit compenseerde dat haar stem eigenlijk te licht was voor de rol.

Mylou Mazali kroop zonder moeite in de huid van de verleidelijke zigeunerin Preziosilla uit La Forza del Destino en deed er nog een koket schepje bovenop als Maddalena uit Rigoletto. Ik blijf het knap vinden hoe de mezzo het ieder concert weer voor elkaar krijgt om zowel het publiek als haar medezangers aan te steken met haar charisma en vurige zang. Ze stuwt het niveau omhoog, wat de omstandigheden ook zijn, en is daarmee het fundament van de gehele concertserie.

De heren maakten eveneens een veel betere indruk op mij in de tweede helft. Klonken ze bij Donizetti, Rossini en Offenbach nog wat oncomfortabel, bij Verdi leken ze helemaal thuis te zijn.

Frank Wong zong met zijn ongelofelijk mooie bariton een ontroerende scène als ‘padre’ Guardiano uit Verdi’s La Forza del Destino. Ingetogen, fijngevoelig en bijzonder rijk aan klank. Juist door zijn volume wat te dempen, kwam de schoonheid van zijn stem volledig tevoorschijn.

Tenor Morschi Franz viel met verve in voor zijn zieke collega. Voor iemand die slechts een paar voorbereidingsuren had, wist hij me zeer te overtuigen. Vooral zijn uitstekend gezongen aria uit La Traviata verdiende een chapeau. Geweldige stem heeft hij trouwens. Wellicht iets te krampachtig in de hoogte, maar met prachtige baritonale, mannelijke kleuren.

Uiteindelijk gaf de cast dus toch weer blijk van waar Opera per Tutti tot in staat is. En dan heb ik de andere aantrekkelijke elementen van de concerten nog niet genoemd: de altijd sfeervolle Vondelkerk, de informele entourage, de toegankelijke inleidingen van Mazali (haar kleurrijke samenvatting van La Bohème zou zo in een boekje ‘opera voor dummies’ passen), het genot van een avondje door het operarepertoire ‘zappen’…

Het zijn allemaal plussen die genoeg aanleiding bieden om volgende week toch vooral te gaan kijken. Het is het honderdste concert.

Opera per Tutti is niet alleen in de Vondelkerk te zien, maar ook in het Spoorwegmuseum in Utrecht en de Dr. Anton Philipzaal in Den Haag. Zie voor de speeldata en meer informatie de website van Opera per Tutti.