Tot en met zondag 26 september dingen vele zangers van over de hele wereld naar de hoofdprijs van het Internationaal Vocalisten Concours (IVC) in Den Bosch. Place de l’Opera is op diverse dagen van het vooraanstaande concours aanwezig. In deel drie van een verslag de pianofinale. Een avond die de orkestfinale op zondag alleen maar spannender heeft gemaakt.

De acht finalisten van het IVC hadden na de halve finale afgelopen dinsdag drie dagen rust om zich voor te bereiden op de twee finales dit weekend: zaterdag de finale met piano, zondag de finale met orkest. Altijd goed natuurlijk, om het keeltje even op adem te laten komen. Tegerlijktijd leek die wachttijd de spanning extra hoog opgevoerd te hebben. Ik meende in elk geval de nodige finalezenuwen bij de zangers te bespeuren.

Leed het niveau eronder? Dat niet. Wel vond ik het moeilijker om spontaan te genieten van de zang van de kandidaten, omdat je toch veel meer kleinigheden opvallen als je een stem voor een tweede keer hoort.

Wat me nu bijvoorbeeld opviel, was dat lang niet alle kandidaten hun talen goed onder de knie hebben. Dikwijls was er amper een woord van een lied of aria te verstaan. Het weegt natuurlijk minder zwaar dan de manier waarop gezongen wordt, maar toch. Ik vind het persoonlijk belangrijker dan bijvoorbeeld veelzijdigheid, waar het concours veel waarde aan lijkt te hechten. Waarom zou je in alle takken van sport thuis moeten zijn? Liever een bekwame specialist.

Maar dat terzijde, want de hamvraag van de avond was natuurlijk of de finalisten al voorzichtig te rangschikken zijn met het oog op de prijzen die zondagavond uitgereikt worden (een stuk of vijftien). Mijn antwoord: nee, eigenlijk niet. Niemand stak er naar mijn idee met kop en schouders bovenuit. Bijna iedereen had wel ‘iets’ wat ik kon waarderen.

De sopraan Jeanine de Bique uit Trinidad overtuigde me in de halve finales het meest, maar klonk nu wat onzekerder. Niettemin denk ik dat er een groot artieste in haar schuilt. Zo had ze aan één gezichtsuitdrukking genoeg om je geheel in de sfeer van ‘Gretchen vor dem Andachtsbild der Mater dolorosa’ van Hugo Wolf te trekken. Iemand die zo direct met het publiek kan communiceren, heeft beslist een gave.

De Ierse sopraan Claudio Boyle verbaasde me wederom met de doordringende, goed ondersteunde klanken die ze met haar broodmagere lijf wist te produceren, terwijl Miriam Deanesse Clark een vooral technisch imponerende vertolking van Lucia di Lammermoor gaf.

De Duitse sopraan Daniela Köhler wist zowel een ‘cabaret song’ van Bolcom als een scène uit Der Freischütz levendig te vertellen, gedragen door haar van kracht blinkende stem. Sluit haar niet uit voor de prijzen: ze heeft veel uitstraling en weet hoe ze met haar grote instrument meer kan doen dan hard zingen.

En dan is er nog de enige bariton onder finalisten: Oleksandr Pushniak uit Oekraïne. Een beer van een bariton, zowel qua postuur als qua stem. Voor hem heb ik een zwak. Ondanks zijn wat stijve présence vind ik hem een plezierige persoonlijkheid en zijn Slavische geluid is om van te smullen.

De finale werd afgesloten door sopraan Yun-Jeong Lee, met ‘Caro nome’ uit Rigoletto van Verdi. In haar twee eerdere fragmenten vond ik haar niet zo denderend. Haar hoge coloratuurstem heeft niet veel body, zodat ze slechts in een kleine selectie rollen echt geloofwaardig overkomt. Gilda was echter één van die rollen en ze blufte al mijn vooroordelen af met een staaltje techniek waar je U met een hoofdletter tegen mag zeggen. Ongelofelijk hoe ze bijvoorbeeld vanuit het niets, uiterst zacht en spatzuiver, bepaalde hoge noten aanzette.

Aan dit rijtje kandidaten zal de jury morgen nog een flinke kluif hebben. Op basis van het applaus van de acht juryleden (soms wel, soms niet, soms hard, soms beleefd) was al wel een beetje in te schatten wie ze konden waarderen en wie niet, maar er is nog een heel finaleconcert te gaan en de verschillen tussen de zangers zijn klein, dus het wordt morgen een spannende strijd. Dat is wat zeker is.

Zie voor meer informatie de website van het Internationaal Vocalisten Concours.