Bach moest het gisteravond in de Rotterdamse Doelen doen met een povere uitvoering van drie van zijn werken. Leeftijdsgenoot Händel bracht het er een stuk beter vanaf met twee haarfijne concerti. Anne Sofie von Otter zong tussendoor een weinigzeggend rolletje.

Het concert van het Deense barokensemble Concerto Copenhagen en de Zweedse mezzosopraan Anne Sofie von Otter was als het ware een tweeluik: voor de pauze Bach, na de pauze Händel. Diverse aria’s werden afgewisseld met instrumentale werken.

Publiekstrekker was uiteraard Von Otter. Maar waar ze haar grote naam aan dankt, werd mij niet duidelijk. Bachs cantate ‘Geist und Seele wird verwirret’ zong ze bedeesd, haast bang om uitdrukking aan de tekst te geven. Soms viel ze zelfs weg in het ensemble, terwijl dat toch echt geen grote formatie was.

In de vier Händel-aria’s na de pauze ontsteeg ze dat niveau amper. Ze produceerde wat fraaiere frases en liet horen een mooi geluid in de strot te hebben liggen, maar het ontbeerde haar aan bezieling. Een triest voorbeeld was ‘Resign thy club’ uit Hercules. Een aria die volgens het boekje over de ‘wanhoop’ van Dejanira gaat, klonk bij haar licht en luchtig. Ze stond er zowat bij te swingen. Een waninterpretatie.

Na het horen van haar Bach verbaasde me het overigens niet dat ze zo gelimiteerd was in haar uitdrukkingsmogelijkheden – of in elk geval zo overkwam. Ze mag dan een knappe stem hebben, het is een stem zonder body, zonder lijf, zonder het gewicht om écht iets over te brengen.

Concerto Copenhagen viel me in het Bach-programma ook tegen. Het oorde nogal rommelig en hier en daar uit balans. De ensembleleden leken de verwoede aanwijzingen van dirigent/organist/clavecinist Lars Ulrik Mortensen niet altijd op te pakken.

Hoe anders klonken de twee concerti van Händel (nr. 4 en nr 10 van zijn opus 6). Het ensemble was veel meer een eenheid en wekte met haarfijne articulatie, spannende tempi en een geweldige timing Händels muziek volop tot leven.

Om wat weldadige momenten te noemen: in het ‘Largo e piano’ van het eerste concerto creëerden de musici eendrachtig een spannend, wegstervend decrescendo, tot de muziek bijna stilviel, om het daarna weer vol energie op gang te trekken. Het ‘Lento’ van het tweede concerto was als een warme deken en in het tweede ‘Allegro’ boden de violen op geraffineerde, animerende wijze tegen elkaar op.

Ondertussen betoonde Mortensen zich een ware ‘maestro al cembalo’ door tegelijkertijd vol finesse zijn klavieren te bespelen én met heel zijn lichaam de andere musici in het gelid te houden. Het leek alsof de muziek door zijn lijf gierde, van kruin tot teen. Een gedrevenheid waar Von Otter best een voorbeeld aan had mogen nemen.