Recital Güra: Schubert op z’n subtielst
Breekbaar als glas. Zo zong tenor Werner Güra gisteravond een twintigtal Schubert-liederen in het Muziekgebouw aan ’t IJ in Amsterdam. Het glas brak geen moment, de schoonheid was groots. Schubert op z’n subtielst.
Het recital van Werner Güra en pianist Christoph Berner was het tweede in de Serie Grote Zangers, onlangs in het leven geroepen door de Stichting Grote Zangers en het Muziekgebouw aan ’t IJ. De opkomst was al een stuk hoger dan bij het openingsconcert en er zaten opvallend veel jongeren in de zaal. En belangrijker: de kwaliteit van het concert was het adjectief ‘groot’ wederom waardig.
Güra, een Duitse tenor met een flinke reputatie als liedzanger, zong een kleine twintig liederen van Franz Schubert. Volkse liederen, natuurrijke liederen, doodserieuze liederen, liefdesliederen…
Hij gaf in die stukken een aardig lesje legato-zingen. Zijn zang was als een ononderbroken lijn. Geen uitschieters, geen fletse klanken: iedere noot bloeide uit de vorige op, de melodieën kwamen als uit één stuk uit zijn mond. Erg kunstig en erg elegant.
En dat dan ook nog op zeer ingetogen wijze. Want Güra bracht zijn ronde, zoet-lyrische stem in de meeste liederen terug tot intieme proporties, zodat er een breekbare atmosfeer ontstond. Alsof zijn noten van dun glas waren. Ieder moment konden ze breken. Maar ze braken niet. En dat maakte het spannend. En zeer schoon.
Güra zong van meet af aan op deze verfijnde wijze, maar zijn optreden voor de pauze viel me enigszins tegen. Als er geen gevoelsleven in geblazen wordt, kan perfectie ook gestileerd en steriel overkomen.
Gelukkig leek de tenor vlak voor de pauze los te komen en begon er meer hart en minder techniek te klinken. Na de pauze viel alles op zijn plek en zat ik onophoudelijk te genieten. Op een of andere manier lukte het hem toen om met zijn pure stijl de diepste gevoelens uit de gedichten boven te brengen.
‘Der Wanderer’ was bijvoorbeeld zwanger van heimwee en het ‘Wanderers Nachtlied’ was een parel in het programma. Zó zacht en verstild dat ik werkelijk door de vrede bevangen werd waar de dichter om bad.
Na het laatste lied viel een lange, lange stilte voor het applaus ingezet werd. Treffender had het recital niet samengevat kunnen worden.
Het volgende recital in de Serie Grote Zangers is op vrijdag 14 januari. Bariton Florian Boesch zingt dan onder begeleiding van Malcolm Martineau liederen van Schubert, Zemlinsky en Schumann. Zie voor meer informatie de website van het Muziekgebouw aan ’t IJ.
De auteur
2Reacties
Ik heb genoten van Güra en Berner. Subtiel en ingehouden zingt hij, vol innerlijke kracht en kleuring. Verstaanbaarheid is top. Wat een stembeheersing en stemschoonheid! De akoestiek in het Muziekgebouw is prettig helder. Ik kijk uit naar Güra’s vertolking van Die Winterreise in Den Haag.
Heel wat mensen wisten op 17 december 2010 door de sneeuw hun eigen Winterreise te maken naar de Nieuwe Kerk in Den Haag voor een subliem recital door Güra en Berner. Ondanks een lichte verkoudheid en vertraging door de sneeuw zette Güra een Winterreise neer die van begin tot eind uitblonk in subtiliteit en uitdrukkingskracht. Sommige liederen klonken ronduit huiveringwekkend en dat zonder het minste spoor van effektbejag of geforceerde dramatiek. Vergelijk dat eens met Padmore die in de Kleine Zaal van het Concertgebouw zo schreeuwde dat de mensen op de eerste rijen oorpijn kregen. De stem van Güra blijft steeds mooi lyrisch en subtiel waardoor de pijn in deze cyclus nog meer pijn doet. Bovendien heeft hij natuurlijk mee dat Duits zijn moedertaal is. Het was mij duidelijk: hier stond een van de grootste tenoren van dit moment. Luister vooral naar zijn cd opname van Die Winterreise!