La Bartoli ontroert in het Concertgebouw
Cecilia Bartoli: haar stem is klein, haar daden zijn groot. Gisteravond kreeg de Italiaanse het Concertgebouw-publiek weer op de stoelen. Net als vorig jaar. Haar programma vond ik niet zo verrassend, maar de indruk die ze op me maakte, was er niet minder om.
Sommigen kunnen nog geen minuut naar Cecilia Bartoli luisteren. Ik behoor niet tot die groep. Mijn bewondering voor de Italiaanse is groot. Haar stem is allerminst van imponerende omvang, maar dat maakt haar optredens des te imposanter. Want ondanks die kleine stem – en ondanks de dynamische uitschieters en vreemd vervormde klinkers die mij minder bevallen – weet ze groots te zingen.
Bartoli’s concert gisteravond was één van de ’topattracties’ van het Concertgebouw dit jaar. De zaal zat bomvol (zelfs het podium puilde uit van het publiek) en het enthousiasme voor de innemende diva was van haar eerste entree af aan groot.
Het programma van Bartoli was wat minder spectaculair dan anders. Dit keer geen wervelende castratenshow of een ander eigenzinnig project van de ondernemende zangeres, maar ‘gewoon Händel’. Maar gelukkig kan ‘gewoon Händel’ ook erg mooi zijn.
Bartoli zong aria’s uit acht van zijn opera’s, waaronder Rinaldo, Alcina en Giulio Cesare in Egitto. Uiteraard mocht haar befaamde coloraturenacrobatiek daarbij niet ontbreken. Zoals zij door de notenbrij kan razen, zo kan niemand anders dat.
In ‘Che sol per te’ uit Teseo nam ze het bijvoorbeeld onnavolgbaar op tegen een hoboïst, in een soort duetvorm. Beiden raceten, afwisselend en gezamenlijk, door enkele zeer pittige loopjes, waarbij Bartoli de musicus met gemak de baas was, in ritme en muzikaliteit. Het was zo verbluffend, dat sommige toeschouwers van ongeloof begonnen te lachen.
Aan de andere kant van het spectrum zong Bartoli enkele uiterst treurige aria’s. Daarin vond ik haar het sterkste. Soms leek het alsof ze stond te ‘huilzingen’ op het podium, zo aangrijpend echt klonken de pijn en de tranen uit de aria’s door in haar zang.
Het absolute hoogtepunt was voor mij ‘Ah, mio core’ uit Alcina. Het ensemble La Scintilla dimde haar spel tot fluisterende staccatoakkoorden, waarboven Bartoli met lange melodielijnen zong hoe ‘eenzaam en in tranen’ Alcina was. Haar uit het niets opbloeiende hoge noten bezorgden me kippenvel en van haar subtiele, emotionele frasering en vertragingen kreeg ik een brok in mijn keel. Zucht, wat mooi.
De aria’s werden door La Scintilla voorzien van instrumentale intermezzi, met veel solistische inbreng. Dat vond ik minder geslaagd. Als ensemble was La Scintilla zeker bekoorlijk, maar voor boeiende solo’s misten de musici mijns inziens net dat beetje extra. Zeker naast een klasbak als Bartoli.
Maakte het wat uit? Dat niet. Want het was wederom een onvergetelijk bezoek van La Bartoli. Het is te hopen dat ze deze jaarlijkse bezoekjes voort blijft zetten.
Zie voor meer informatie de website van het Concertgebouw.
De auteur
9Reacties
Ben er net geweest! Woorden schieten met tekort. Zo geweldig! Kan niet wachten tot de volgende keer!
Uitstekende recensie van een indrukwekkend optreden. Het mooie van Bartoli vind ik dat zij in de ene aria verbaast en zelfs verbijstert met een stroom van noten en variaties, alles loepzuiver. Waar haalt zij de adem vandaan, vraag ik mij keer op keer af. In een andere aria weet zij een unieke verstilde sfeer op te roepen en stuurt zij de ene ijle noot na de andere naar alle hoeken van het Concertgebouw. En verder: wat een plezier heeft zij elke keer weer in alles wat zij brengt, zij zingt alles met gemeend enthousiasme, nooit is er sprake van routineus gezang. Ook is zij zeer genereus: gisteravond ook weer. Na een verre van eenvoudig programma gaf ze maar liefst drie toegiften. Geen niemendalletjes van een halve minuut, nee, onder meer een intens doorleefde uitvoering van de lange aria “Scherza infida”. Voor mij samen met de hierboven genoemde Alcina aria het hoogtepunt van de avond. Laten we ophouden over die kleine stem. Bartoli’s stem is wat hij is. Zij is geen stemkanon als Eva Podles of Olga Borodina. Wat een geluk dat zij zo verstandig is haar stem niet te forceren en gewoon blijft doen wat bij haar stem past!
jammer dat ik er niet bij was…..
Voor mij de eerste keer dat Ik Cecilia Bartoli ‘live’ heb gezien en gehoord. Een fantastisch concert. Wat een vrouw, wat een stem, wat een uitstraling, wat een passie. Alles was mooi maar voor mij was de toegift van ‘Scherza infada’ het meest indrukwekkend. Ook het orkest krijgt een compliment. Een enorme harmonie tussen Cecilia en de instrumentalisten. Een onvergetelijke avond.
Een uitstekende recensie van Jordi Koopman. Zeer gedetailleerd en to the point beschrijft hij de muzikale hoogstandjes van Cecilia. Ook met zijn keus van Ah, mio core als meest indrukwekkende aria ben ik het geheel eens. Dat was van hetzelfde niveau als haar aria Gelido in ogni vena..
Jammer dat ondanks zijn geestige speech bij de uitreiking van de Luister Award de heer Rinnooy Kan verzuimde de microfoon aan Cecilia te geven om haar iets tegen het publiek te zeggen. Het was evident dat zij in haar extraverte enthousiasme graag iets had willen zeggen.
Kortom, een schitterend concert.
Het was inderdaad weer geweldig! Voor de vierde keer zag ik haar live in actie, en telkens is het een feest. Vooral de toegift Scherza Infida, zo verstild, zo zuiver, zo vol emotie, Brava Cecilia!
Kijk maar eens wat zij uithaalde tijdens de toegiften: onvergetelijk!
http://www.youtube.com/watch?v=1KB3oiVhGMA&feature=related
Scherza infida nu ook op youtube in schitterende kwaliteit, wat mooi dat dit is opgenomen!
http://www.youtube.com/watch?v=atqfqt3aDes
De toegiften zijn inderdaad opgenomen, maar ik heb stiekem ook een aantal aria’s van het concert opgenomen. Furie Teribilli als hoogtepunt vind ik. Wel slechte kwaliteit. Mensen die het willen zien kunnen op mijn kanaal kijken:
http://www.youtube.com/user/spenzur?feature=mhum