Na het onvoorstelbare succes van Lohengrin vorig jaar in de Matinee, gevolgd door de radio- en televisieuitzending in datzelfde jaar, was het de vraag of Jaap van Zweden dit succes kon evenaren of zelfs verbeteren met de Meistersinger von Nürnberg.

Wanneer een opera een waanzinscène bevat, wordt die al snel tot scherprechter over de hele productie gekroond. Onterecht, zo laat de nieuwe productie van I puritani van De Nederlandse Opera zien. Ook zonder een overtuigende Elvira valt er genoeg te genieten.

Alles was doordrongen van de intense, beklemmende sfeer van Brittens Death in Venice, gisteren tijdens een concertante uitvoering in het Concertgebouw. Alles – het orkest, het koor, de solisten – behalve de hoofdrolspeler zelf: Ian Bostridge. De Brit nam het begrip ‘concertant’ kennelijk erg letterlijk, want hij stond als een droogkloot op het podium.

Wat een meesterlijke componist is Francesco Cavalli. En wat kan Concert Köln dat ontroerend mooi ‘verwoorden’. Zo mag je Ercole amante van De Nederlandse Opera wel samenvatten. Het is een productie waarin de luisteraar veelvuldig kan genieten. Met dank ook aan regisseur David Alden, die het niet te bont maakte.

Een operette moet bruisen. Zeker als het Die Fledermaus van Johan Strauss is. Bruisen doet de productie van De Nederlandse Opera echter pas in de derde akte, als Paul Haenen ten tonele verschijnt.