Muzikaal is het om te smullen, de nieuwe Frau ohne Schatten in Salzburg. Onder leiding van de debuterende Christian Thielemann zingt de cast de sterren van de hemel. Christof Loy’s regie valt echter tegen. Zijn realistische benadering haalt de angel uit Richard Strauss’ opera.

Poesie, het nieuwe album van Diana Damrau, luistert alsof je een droomwereld binnenstapt. Een beeldschoon orkestraal landschap, waar de melodieën vloeien als blinkende beken en Damrau schittert als de zon. Bedwelmend mooi.

Soms vraag je je af wat er achter het beleid van de platenmaatschappijen zit. Waarom brengen ze iets uit en waarom juist niet? Zo’n bedenking heb ik bij de Walküre die Opus Arte op dvd heeft uitgebracht. Waarom?

Richard Strauss’ Elektra is een heftige opera. Richard Strauss’ Elektra met Christian Thielemann op de bok is nog veel heftiger. Bloedstollend spannend, snijdend intens en groots, erg groots. Alsof hij met godenarmen staat te zwaaien.

Het genre opera heeft zich al redelijk ingeburgerd tussen de popcorn en de jeugd van bioscopen. Maar een symfonie op het witte doek?! Dat gaat nog verder. JT Bioscopen waagde het erop en bracht vorige week Beethovens negende. Ondanks de magere opkomst een succes.