In Nederland is hij niet zo bekend, maar in New York is bas-bariton Keith Miller stamgast op de bühne van de Metropolitan Opera. Dat op zich is al knap, maar wat zijn verhaal zo bijzonder maakt, is dat hij tot bijna zijn dertigste een carrière in American football nastreefde. Een typisch Amerikaans succesverhaal.

Joyce DiDonato maakte vorige week woensdag in gesprek met Musical Criticism een scherpe analyse van de operawereld. Volgens de Amerikaanse mezzo is de industrie er nog niet in geslaagd opera de 21e eeuw binnen te loodsen. Haar simpele maar krachtige oplossing: hou op met snotteren, verspreid een positieve boodschap!

De Nationale Reisopera beëindigde dinsdagavond zijn grootse Ring-project met de laatste voorstelling van Götterdämmerung. Een dankbaar publiek beloonde het gezelschap met een lang, enthousiast kletterend applaus. Bij dezen wil ik daar extra handgeklap aan toevoegen voor Ed Spanjaard. Een maestro uit duizenden.

Zelf leeft ze al meer dan een halve eeuw niet meer. Haar faam leeft echter nog altijd voort. Florence Foster Jenkins is hét voorbeeld dat vals zingen je ook groot kan maken. En dat zet toch te denken.

Het is allemaal de schuld van Hollywood. Dat is, een beetje ongenuanceerd samengevat, de stelling van Zachary Woolfe in de New York Times van 17 augustus. Volgens hem heeft Hollywood de wereld aan een zeer eenzijdig beeld van opera geholpen, waardoor Amerikaanse operahuizen nu moeite hebben het hoofd boven water te houden. Maar ligt het werkelijk zo simpel?