In gesprek met zangdocente Henny Diemer drong gisteren tot mij door hoe slecht het er eigenlijk voorstaat voor jonge zangers in Nederland. Als de bezuinigingsbijl in 2013 zijn gaten heeft geslagen, dreigt de kweekvijver voor operatalent op te drogen. En wie neemt er dan verantwoordelijkheid?

Het is weer Matthäus-seizoen. Tegen Pasen barst dat jaarlijks los in Nederland. Overal worden uitvoeringen gegeven van de Matthäus-Passion. Van hoogopgeleide professional tot aandoenlijke amateur, iedereen grijpt naar Bach, wordt gegrepen door de muziek van Bach of vergrijpt zich aan Bach. Zolang de intenties deugen en de kwaliteit goed is: doen!

Bij ensceneringen met ingewikkelde concepten vraag ik me wel eens af: hoeveel voorkennis mag je van het publiek verwachten? Mag je verwachten dat iemand zich inleest? Dat hij zich verdiept in de opera en de bedoelingen van de regisseur? Het zijn interessante vragen, die alleen al door ze te overwegen lonen.

Een mooie opera betekent niet automatisch een mooi verhaal. Wie vorige week Ariodante heeft gezien, zal dat snel beamen. Er zijn nogal wat opera’s op gedrochtelijke verhalen geschreven. Waarom ze dan nog steeds opgevoerd worden? Door de muziek. En de muziek alleen.

Het is nog maar een kwestie van tijd. Wat ik lang als tuttig en een tikje saai beschouwde, begint me steeds beter te bevallen. De liedkunst in de klassieke muziek heeft kanten die een avondje luisteren interessant maken. Al kan het moderner.