De afgelopen weken presenteerden diverse gezelschappen en instellingen hun plannen voor 2012/2013. Ondanks dat het mij zeker bezoeklustig maakte, trof één ding mij als zeer merkwaardig: de vele doublures. Wordt er nooit overlegd?

Je zult maar verantwoordelijk zijn voor de programmering van een operahuis. Eigenlijk kun je het nooit goed doen. Altijd is er wel een part van de doelgroep ontevreden. De Nederlandse Opera brengt het er voor een productiehuis goed vanaf, vind ik. Ook weer in 2012/2013.

Joyce DiDonato kreeg zondagavond in Los Angeles een Grammy Award. Een betere kandidaat voor de prijs was moeilijk denkbaar. Niet alleen vanwege DiDonato’s vocale topkwaliteit, maar ook vanwege de bewonderenswaardige manier waarop ze haar vak invulling geeft. Een voorbeeld voor velen.

Calixto Bieito is terug in Berlijn. Zijn slachtoffer deze keer: Max in Der Freischütz. De arme hoofdrolspeler moet ruim een akte lang poedelnaakt op de bühne staan. Want wat is een Bieito-productie zonder naakt? En seks? En geweld? Om de retorische vraag te beantwoorden: bar weinig…

In de forumpraat na The Enchanted Island werd door enkele barokkers aangestipt dat de New Yorkse orkestleden vast geen darmsnaren over hun kammen gespannen hadden. Een typisch commentaar van voorvechters van de ‘authentieke uitvoeringspraktijk’. Mijn vraag: moeten we ons dáár nu druk over maken?