Het contrast tussen de frivoliteit van Zerbinetta en de Wagneriaanse melodramatiek van Ariadne had nauwelijks groter kunnen zijn in de Ariadne auf Naxos-herneming van het Royal Opera House. Een transparante en soms lichtvoetige productie, die de ‘beschouwende Strauss’ goed laat uitkomen.

Met een glansrijke wereldpremière van een symfonie van Willem Jeths en wonderschone werken van Sibelius, Strauss en Wagner creëerde Edo de Waart op 13 april een ZaterdagMatinee van het allerhoogste niveau. Karin Strobos en Karita Mattila schitterden in solorollen.

Sopraan Karita Mattila staat zaterdagmiddag 13 april in de NTR ZaterdagMatinee in het Amsterdamse Concertgebouw. Ze voert met het Radio Filharmonisch Orkest onder Edo de Waart het symfonische gedicht Luannotar van Sibelius op en zingt verder de slotscène van Richard Strauss’ opera Capriccio.

De Nederlandse première van Kaija Saariaho’s nieuwe opera Émilie had een sublieme en een minieme kant. Subliem was sopraan Karita Mattila, miniem was het muzikale plezier. Ik vrees dat dit soort muziek voor het gros van de mensen hogere wiskunde is.

De sopraan die volgende week het monodrama Émilie voor haar rekening neemt in Het Muziektheater, is er eentje van groot formaat: Karita Mattila, een Finse zangeres die wereldwijd de grootste superlatieven ontlokt. Een portret in beeld. Met dank aan Youtube.