Het requiem van Mozart, dat is iets om naar uit te zien. Een stuk in de categorie absolute meesterwerken. De manier waarop het Mozarteumorchester het werk gisteravond (1/12) opvoerde in het Concertgebouw viel me echter vies tegen. Het orkest fietste naar mijn idee veel te snel door alle muzikale pracht heen.

Het Mozarteumorchester Salzburg trapt op dinsdag 1 december de requiemserie van het Concertgebouw af met een uitvoering van het Requiem van Mozart. Het concert wordt aangevuld met Mozarts Maurerische Trauermusik en zijn symfonie nr. 25.

Eigenlijk is het bizar dat een groep beroepsmusici in alle ernst een opera opneemt die geschreven is door een puber. Toch deden het Danish Radio Sinfonietta en een hoofdzakelijk Scandinavische cast dat wel, met de opname van Lucio Silla van Mozart. En ze leverden geen half werk.

Figaro, the sequel. Die leus zou mooi passen op het affiche van I Due Figaro van Michele Carafa. De opera is het vervolg op Rossini’s Il Barbiere di Siviglia en Mozarts Le nozze di Figaro. Figaro III dus. Een boeiend stuk, dat onlangs in een muzikaal knappe uitvoering op dvd is verschenen.

Wordt Diana Damrau weleens bekritiseerd? Je zou denken van niet als je alle succesverhalen over haar optredens leest. Overal waar ze komt, wordt ze op handen gedragen. Een portret in beeld van de Duitse sopraan. Met dank aan YouTube.