Het Koninklijk Concertgebouworkest maakte in mei 2013 heel wat los met twee volledige uitvoeringen van Der fliegende Holländer in het Concertgebouw in Amsterdam. Het concert is nu terug te luisteren bij het eigen label van het orkest. Ik vind het adembenemend.

Na de twee semiconcertante uitvoeringen van Richard Wagners opera waren de meningen van zowel de recensenten als het publiek dermate verdeeld dat er felle discussies op operaforums ontstonden. Het leek wel oorlog.

De opera-uitvoering werd door het eigen label van het Concertgebouworkest vastgelegd en is inmiddels op de markt gebracht. Iedereen kan nu dus zijn eigen oordeel vormen.

Nu is een opname – zelfs als die live is gerealiseerd – niet te vergelijken met wat je in de zaal hoort. Maar voor mij is het resultaat meer dan bevredigend.

Echt moeite heb ik alleen met Anja Kampe in de rol van Senta. Dat ligt aan haar manier van zingen: te weinig legato, te veel uithalen. Haar klank kan bij luidere passages ook onaangenaam scherp worden, iets wat haar ballade bij vlagen ontsiert. Als Senta hoor ik toch liever een lichtere, lyrischer stem.

Christopher Ventris vind ik echter een mooie Erik. Hij benadert zijn rol vanuit het belcanto, wat eigenlijk vanzelfsprekend is, zeker voor een vroege Wagner als Der fliegende Holländer.

Kwangchul Youn is een beetje onstabiel als Daland, maar qua interpretatie staat zijn optreden als een huis. Af en toe een wankele noot neem je wel voor lief als je zo’n vertolking te horen krijgt. Hetzelfde geldt voor de oudgediende Terje Stensvold als de Holländer.

Over het orkest kan ik kort zijn: adembenemend. Andris Nelsons schuwt overweldigend geluid niet (de ouverture!), maar weet het orkest waar nodig ook tot de mooiste pianissimi te dimmen. Als er zo gespeeld wordt, mag je wat mij betreft zelfs het telefoonboek op de lessenaars zetten!